Cheeto's MagazineAlbum

Als ooit mijn cd-collectie in handen valt van een stel inbrekers mag ik hopen dat “Boiling Fowls” van de Spaanse band Cheeto’s Magazine de nacht heeft doorgebracht op het schapje van de gettoblaster naast mijn bed. Als er één cd’tje die dans mag ontspringen is het deze wel. Ik koester dat schijfje tot in den treure aangezien het van de eerste tot de laatste byte de perfecte digitalisering is van mijn smaak. Ik ga er dan ook vanuit dat velen net als ik overmatig gecharmeerd zullen zijn van de Spock’s Beard achtige extravaganza die deze nieuwe band onder aanvoering van de zingende toetsenist Esteban Navarro laat horen. De impact die het debuut van de Spanjaarden heeft, is ongeveer even groot zo niet nog groter dan die van de eersteling waarmee Spocks Beard in 1995 de wereld verraste, “The Light”.

Een beetje band zou niet weg komen met zo’n overduidelijke invloedsbron, maar Cheeto’s Magazine gaat zo creatief met z’n muziek om dat je alleen maar kan glunderen. Alleen al de verpakking; deze is zo a-typisch prog dat iemand dacht dat ik een advertentie cd voor een bepaald soort chips in huis had. Het hoesje kent felle kleuren en er staan een hoop stripfiguurachtige poppetjes in afgebeeld.

Het kan niet anders dan dat achter een dergelijk opmerkelijk  hoesje een bijzonder cd-tje schuil gaat en dat gaat het dan ook. Tijd voor een potje eigenzinnigheid. Wat dat betreft doet de band trouwens denken aan acts als Beardfish, Cardiacs, Frank Zappa, Echolyn, etc. Begrijp me goed: ik heb het niet over de stijl maar over de originaliteit. Eigenlijk is Cheeto’s Magazine dus rete-origineel. Als Spock’s Beard een wiel is dan hebben de mannen uit Barcelona het opnieuw uitgevonden, zoiets. De band heeft een wat jolige, humoristische manier van spelen en combineert dat met een enorme bak virtuositeit. Het gevolg is een ’twee vingers in de neus’-mentaliteit waarbij je je soms afvraagt of de heren je nu in de maling nemen of het juist serieus bedoelen. Het maakt niet uit.

Boiling Fowls gaat daverend van start. Nova America is een epic van 25 minuten. Dat noem ik nog eens lef. Hoewel het gehele stuk nogal complex is, zijn de thema’s in zekere zin best pakkend. Er wordt lekker doorgemusiceerd en de melodielijnen van de zang zijn sterk. De toetsenpingels zijn onverstoorbaar, de gitaar doet ontzagwekkende dingen en de ritmesectie laveert nagenoeg constant tussen moderne prog en stevige symfo. Je zal je geen moment vervelen. Cheeto’s Magazine doet een hoop. Lekker saxje, volle samenzang, zinderende solo’s, wederkerende thema’s en het nummer heeft uiteraard een euforische finale vol tweestemmige loopjes. Erg fraai is het rustige tussenstuk met z’n slepende Moog en terwijl het kippenvel niet tot bedaren komt, speelt gitarist Manuel Orello de solo van z’n leven. Nova America is een indrukwekkend nummer en de vraag is logisch: Hoe gaat de band hierna verder op het album?

Het daaropvolgende The Driver And The Cat is geheel andere koek. Dit korte jaren ’80 synthi-popliedje mag de kastanjes uit het vuur halen en omdat het zo mega-aanstekelijk is werkt dat perfect. Met het instrumentale Volcano Burger en het toegankelijke Teddy Bears blijft de band nog even in een pakkende-modus om vervolgens genadeloos de proghemel binnen te stappen. Four Guitars, Octopus Soup en Fat Frosties vormen in mijn optiek een drieluik dat zijn weerga niet kent binnen de progressieve rock. Heftige, imposante en triomfantelijke passages komen voorbij. Ik zou er vele alinea’s aan kunnen wijden, maar laat ik dat maar niet doen. Ik zou willen volstaan met de mededeling dat het er wemelt van de riedels die je aan het denken zetten: waar ken ik dit nou van? Dan weer is het Neal Morse, dan weer Walt Disney. Dan weer is het Roger Waters, dan weer Yes. Het schuurt tegen de parodie aan maar het is zooo goed.

Het reguliere album sluit af met Naughty Boy. Het nummer kent een lange toetsensolo, een flinke portie jazz en zelfs opera. Liefhebbers van Frank Zappa’s muziek zullen dit geweldig vinden lijkt me. “Boiling Fowls” sluit echt af met de bonustrack  Driver French, een wat andere versie van het aanstekelijke The Driver And The Cat. Het is allemaal erg aantrekkelijk.

Zo eens in de zoveel tijd kom je een cd tegen die je helemaal in vuur en vlam zet, een album dat ‘beyond compare’ is. Het zal niet uit de lucht komen vallen dat “Boiling Fowls” er zo eentje is. Je hoeft de pan voor mij niet klaar te zetten, ik lust ze wel rauw.

Dick van der Heijde