ChercánAlbum

Drummer Rodrigo González Mera, die in Chili zijn sporen verdiende met La Desooorden en Hominido, is terug met een nieuwe band en een nieuw album. De band koppelt oude prog en nieuwe metal in een verrassend frisse vorm.

Door de toevoeging van met name saxofoon tijdens de hoekige, riff-zware muziek, krijgt de getrainde luisteraar referenties uit een ver verleden binnen, van met name vroege King Crimson en Van Der Graaf Generator. Daarbij wordt de band geholpen door de jonge zanger (kijk naar de video’s, die is toch nog geen 16?) Martin Peña, die zowel lyrisch kan zingen als oorverdovend krijsen, waarmee de link naar Peter Hammill des te meer is gelegd.

Het is opvallend hoe breed het geluid van de band is. Waar La Culpa nog een wat ‘normale’ progmetal laat horen, klinkt Caen Las Hojas Biancas alsof de poorten van de hel worden opengetrokken en begint Kalimba weer met een zacht, teder geluid, om uiteindelijk te eindigen in een pompeuze finale. Gitaarsolo’s hoor je nauwelijks, Roberto Faúndez staat zijn plekje in de volgspot liever af aan saxofonist Matiás Bahamondes. Toch is zijn rol als aanjager en aanbrenger van de zwaarte van groot belang.

De toevoeging van strijkers is zeer waardevol. Ze voegen een smachtelijk geluid toe, dat past bij de droefgeestige zang en de zware gitaren. Vooral het begin van Tiempos Paralelos wordt er beeldschoon door. Als Peña ingetogen zingt, hoor ik hem sowieso liever, in de schreeuwmodus word ik een beetje moe van hem op den duur. La Mentiras Del Muro is zo’n nummer, dat verder wel positief opvalt door de latin percussie die Mera aan zijn drumgeluid toevoegt. Matiás Bahamondes toetert er onverstoorbaar doorheen, waarmee hij de muziek terug de jaren 70 in sleurt. Het zijn dit soort combinaties, die de muziek op dit album een volstrekt eigen karakter geven. Af en toe onvervalste progmetal, af en toe bizarre cha cha cha op het hof van de rode koning.

Later op het album komen daar ook nog oosterse ritmes bij, flarden vroege Pink Floyd en brushes. De heren sluiten lieflijk af met een zacht shuffletje. “Chercán” is geen vrolijke plaat, maar de muziek is avontuurlijk, met bravoure gespeeld en zeer afwisselend. Ik ben er meer van onder de indruk dan dat ik het over de hele linie mooi vind, maar wat mij betreft is Chercán de band een grote aanwinst voor de prog.