Cherry FiveAlbum

Als je zoekt onder de bandnaam ‘Cherry Five’, ontstaat – met slechts één album in de discografie – de indruk dat men heeft geleefd volgens het gezegde: ‘live fast, die young and leave a beautiful corpse’. De werkelijkheid is toch anders, daar onder de bandnaam ‘Goblin’ veel meer plaatwerk gevonden wordt. En ‘Goblin’ is officieus de naam waaronder het onderhavige album werd opgenomen. Contractuele sores tussen drummer Carlo Bordini en label Cinevox zorgde er echter voor dat deze klassieker twee jaar op de plank bleef liggen om vervolgens, in 1976 onder de min of meer fictieve en enigszins vergezochte naam ‘Cherry Five’ alsnog het levenslicht te zien, met gek genoeg uitsluitend zanger Tony Tartarini en drummer Carlo Bordini vermeld als bandleden. Dit, terwijl gitarist Massimo Morante en toetsenist Claudio Simonetti verantwoordelijk waren (onmiskenbaar ook) voor de composities op “Cherry Five”.

Zij waren tevens de oprichters van de band, aanvankelijk onder de naam ‘Oliver’ (een van de songtitels). Als ‘Goblin’ had men juist in 1975 een eerste elpee gelanceerd, de boeiende instrumentale soundtrack bij “Profondo Rosso”, een horrorfilm van regisseur Dario Argento die zeker voor die tijd ook leuke filmeffecten biedt. Met een volledige focus op het nieuwe repertoire wilde men “Cherry Five” nu niet meer onder de bandnaam ‘Goblin’ uitbrengen. Kort en goed: eigenlijk is “Cherry Five” dus een ‘Goblin’ productie en strikt genomen het eerste wapenfeit van deze band.

“Cherry Five” is een album waar men zich toen en nu zeker niet voor hoeft te schamen. De songs hebben, met het Mellotronwerk van Simonetti veelal in een voortrekkersrol, een ongekende drive waardoor de gepercipieerde duur veel korter is dan de klok aangeeft. Algemeen worden, geheel volgens traditie in deze scene, Genesis, King Crimson en Yes tot de belangrijkste bronnen gerekend maar dat is toch te kort door de bocht. Zo maakt men zijstapjes die enige schatplichtigheid aan Uriah Heep doen vermoeden, bijvoorbeeld op de gedreven openingstrack Country Grave-Yard. Naast deze Britse wortels heeft men het oor ook te luisteren gelegd in de Amerika, hetgeen regelmatig een straaltje licht van The Doors op het album werpt. Verder hoor je op The Picture Of Dorina Gray heerlijke zonnig gitaarwerk, dat wel geïnspireerd lijkt te zijn door het uit Florida afkomstige The Allman Brothers Band. Afgewisseld met een herkenbaar Genesisthema is dit een zeer vermakelijke compositie die mogelijk het best tot z’n recht komt in de convertible op een US Highway. Waar The Swan Is A Murderer, Pt.1 zwaar aanzet met een klassiek thema, iets waar Yes natuurlijk ook geheel niet vies van is, vallen The Swan Is A Murderer, Pt.2 en Oliver behoorlijk op; deze tracks herbergen de sfeer van- en tonen enkele muzikale raakvlakken met broadway hippie-musical “Hair” uit de jaren ’60. Aquarius zit steevast in mijn hoofd zodra ik deze nummers beluister, direct gevolgd door Jesus Is Just Alright in The Doobie Brothers’ versie.

Gekoppeld aan meer dan verdienstelijke song writing leidt dit alles tot een van de meest rock georiënteerde prog-albums uit de Italo-scene, waarbij we het stevige accent in de overigens Engelstalige zang van Tartarini op de koop toe nemen. Juist door alle genoemde referenties en ongekunstelde versmeltingen van uiteenlopende stijlen spreken we hier van een vrij uniek album, dat zowel in uitvoering als ontstaansgeschiedenis zeer de moeite waard is om gehoord te worden. Gelukkig maar dat dit album uiteindelijk niet op de plank is blijven liggen; er zou zeker een mijlpaaltje ontbreken in ons progressieve wereldje.

Govert Krul