Chimpan AAlbum

We gaan terug in de tijd naar het jaar 1967. In februari van dat jaar stond Patricia Paay hoog in de vaderlandse hitlijsten met dit nummer. Hoewel het erg onwaarschijnlijk klinkt, zou het zomaar kunnen zijn dat ex-Cyan en huidig Magenta frontman Rob Reed dit nummer een keer gehoord heeft. En na een vertwijfelende zelfanalyse zichzelf heeft laten inspireren door de poëzie die Paay in het prachtige jaar ’67 de wereld voorlegde.

Je kan veel over de muziek van Cyan en Magenta zeggen, maar dat het echt mega-hip is, dat lijkt me dan toch wat ver gaan. Het plaatje wat nu in mijn cd-speler ronddraait is dat zeker wel. Rob Reed heeft onder de originele naam Chimpan A namelijk een zeer hippe schijf uitgebracht. Samen met zanger Steve Balsamo en gitarist Rob Thompson (beiden van de band The Storys) en een heel legertje gastmuzikanten heeft Rob Reed een fraai stukje muzikaliteit aan de dag gelegd die moeilijk binnen het symfonische kader ingedeeld kan worden. Daardoor is de kans wel groter dat dit project een veel grotere doelgroep bereikt dan dat Reed tot nu toe heeft gedaan.

Ik snap dat bij de geachte lezers van het prettige webzine Progwereld nu ook enigszins de vertwijfeling toeslaat. Wat moeten we met deze plaat, zult u denken. Ik denk dat de hippe lezers onder ons (en dat willen we eigenlijk toch allemaal zijn) deze plaat maar eens een kans moeten geven. Waarom dan wel? Nou wel hierom: Chimpan A is ondanks al zijn elektronica, het gebruik van een dj en allerlei triphop-achtige taferelen gewoon een zeer warme plaat geworden. Dit komt mede door het donkere stemgeluid van Tony Dallas. Deze Londense poëet verzorgt tijdens deze plaat namelijk de rol van verteller. Het gevaar bij dit soort producties is altijd dat het geheel een veel te glad geproduceerd gedrocht wordt. Gelukkig is dat bij deze cd release niet aan de orde. Als je vraagt in welke referentiekaders deze release geplaatst kan worden, kom je snel bij Massive Attack uit. Ook de namen van acts zoals daar zijn: Savage Garden, Moby (“Play”) en Mike Oldfield schieten in mijn gedachten voorbij. Dat de laatst genoemde naam voorbij komt is niet vreemd. De eerste keer dat “Chimpan A” in mijn cd speler zijn ronde maakte, werd ik aangenaam verrast. In eerste instantie dacht ik dat mijn overbuurman de Exorcist aan het bekijken was of dat mijn buurkinderen van Bassie & Adriaan aan het genieten waren, maar niets was minder waar. Het overbekende thema van Oldfield’s klassieker Tubular Bells kwam tijdens het nummer The Secret Wish ineens voorbij. Sterker nog, het pareltje blijft als een rode draad door het gehele nummer heen lopen. Een scratching hier en een moderne beat daar, het magnus opus van Mike Oldfield kan het allemaal aan. Het daaropvolgende nummer brengt wederom een verrassing met zich mee. De vrouwelijke zangpartijen worden tijdens Sam’s Song (!) gezongen door niemand minder dan Sam Brown (van de nummer één hit: Stop). Deze vanuit Pink Floyd kringen zeer bekende naam zingt ouderwets de pannen van het welbekende dak. Een andere gastzangeres waar gebruik van gemaakt wordt is de tevens vanuit Magenta afkomstige Christina Booth. Tijdens You Moved In Me mag Booth de tweede stem naast Steve Balsamo vertolken. Al is haar rol niet groot, ze doet het met verve tijdens deze space-achtige ballade. Als Rob Reed er ook nog een Gilmour lijkende solo doorheen jast is het helemaal af.

Tussen alle hypermoderne ritmes zijn het ook de prachtige strijkpartijen van Nigel Hopkins die voor de nodige aandacht zorgen. De intro van Future Love Games is hier een uitstekend voorbeeld van. Na een door fraai vioolspel gedomineerde intro loopt dit nummer over in een warme, bijna soulachtige popsong. De link naar de Australische pop van Savage Garden is groot. Al kan je er ook niet omheen dat deze muzikale uitspatting veel weg heeft van hét succes album van Moby: “Play” en dan vooral de hit Porcelain. Een andere klassieke invalshoek komt kijken bij het tweeluik The Last Night On Earth en The Thief. De zang tijdens deze twee nummers wordt verzorgd door Sian Cothi. Deze vanuit Wales afkomstige sopraan laat goed van zich horen. Tijdens het rustige The Thief zingt Cothi onder begeleiding van Gregoriaans gezang haar partij. Een mooi rustpunt en het toch al niet erg drukke “Chimpan A”.

Al met al een fijne plaat, ideaal voor de warme late zomeravond. Voor de hippe symfonaar een aanrader. Voor de wat meer naar de oude stempel neigende progressieve aanhanger is het gewoon hopen op een nieuwe Magenta. Nu is het enkel nog wachten tot een radio dj iets van deze plaat gaat draaien. Misschien iets voor Adam Curry?

Sander Kok