Het Nederlandse gezelschap Chinawhite bestaat al twintig jaar, maar ik ken de band pas sinds kort. Gezien de historie van hun releases komt de band maar moeilijk op gang. Een hoop compilaties, demo-materiaal, EP’s en cassettebandreleases vullen de discografie, maar “Challenges” is een echt op zichzelf staand album, net als “Breathe Fire” uit 2000 en in zekere zin het album “A Dragon’s Birth” dat een paar losgeraakte EP’s bij elkaar heeft geharkt om zich als volwaardig album te presenteren. We hebben in ieder geval te maken met een band met doorzettingsvermogen die al een lange weg achter de rug heeft.
Chinawhite beweegt zich ergens tussen de progbands Rush en Saga en de classic rockband Deep Purple in waarbij metalriffs uit de jaren tachtig als leidraad worden gebruikt om de boel bij elkaar te houden. Het is overduidelijk dat de toetsenpartijen op de gitaarstukken zijn gebaseerd, waardoor de ze een ondersteunende functie krijgen. Uiteraard is dat niet per definitie verkeerd, maar in die paar momenten dat de toetsenist naar voren treedt, vind ik het steeds weer jammer dat hij geen prominentere rol in de compositie krijgt. Over het algemeen excelleert de muziek nergens en krijgen we ook nooit miskleunen voorgeschoteld. Ruim een uur lang kabbelt de muziek voort in een staat van paraatheid waar de spanning wordt vastgehouden totdat er een ontlading komt die eigenlijk evenveel indruk maakt als het voorspel. Hierdoor weet de luisteraar precies wat voor climaxen er in de composities zijn en met welke intentie het allemaal geschreven is, maar het komt zeker niet zo geslaagd over. Er zijn twee redenen waarom dit zo verloopt: Ten eerste zit de muziek vaak in een comfortabele zone van goed in het oor liggende riffs en akkoordenschema’s, dat het wellicht risicovol lijkt om daaruit te stappen waardoor het wat insukkelt. De tweede oorzaak ligt in de productie die behoorlijk ondermaats is. De zang is slecht hoorbaar en de gitaar is bijzonder duidelijk aanwezig. De basgitaar volgt meestal braaf wat de gitaar doet zodat het in dat gebied nog dikker klinkt, terwijl de drums fragiel klinken. Als de bandleden bij het volgende album met een producer in zee gaan die zijn vak verstaat, weet ik zeker dat ze een veel grotere indruk maken.
Al met al is “Challenges” van Chinawhite helemaal niet zo verkeerd, maar door de gemiste kansen in de productie en het gebrek aan lef in de composities denk ik dat de band nog een lange weg heeft te gaan.
Manuel Huijboom