ChrisAlbum

We kunnen onze jonge landgenoot Christiaan Bruin gerust een muzikale veelvraat én duizendpoot noemen. Op zijn 24^e heeft hij al een behoorlijk imposante carrière achter de rug. Naast twee soloprojecten onder de artiestennaam Chris, maakte hij ook zijn opwachting (als drummer) in de Nederlandse band Sky Architect. Hij maakt bovendien deel uit van enkele andere projecten, alle met een andere muzikale insteek. Eind 2012 bracht hij als Chris zelfs twee cd’s uit: een kerst-cd “Snow Stories” en “City Of Light”, het onderwerp van deze recensie. Nooit een saai moment met Chris(tiaan)!

Chris heeft zijn wortels liggen in de symfonische rock uit de jaren ’70 en ’80, getuige zijn eerste cd’s “A Glimpse Inside” en “Making Sense”.  Deze laatste cd is goed ontvangen, de melodieuze klanken deden denken aan onder andere IQ en Genesis. Het is voor een artiest verleidelijk om hierop voort te borduren, maar Chris gooit met “City Of Light” het roer om.

Chris kiest voor een meer elektronische aanpak, met een sterke nadruk op (verschillende) ritmes en er is een minder grote rol weggelegd voor de gitaar. Een heel scala aan muziekstijlen schiet in een hoog tempo, ook binnen de nummers, voorbij: neo-prog, drum ’n bass, maar ook pop en ambiënte stukken passeren de revue, naast de klassieke symfonische elementen, doorspekt met toetsen en gitaarspel.

In zijn teksten brengt hij de koude, geïndustrialiseerde wereld ter sprake, waar hij de warmte van mens en natuur tegenover zet. Anders gezegd: overbevolking, vervuiling en uitputting van grondstoffen tegenover hoop, compassie, aardigheid, identiteit.  Deze tegenstelling weet hij ook in zijn muziek terug te laten keren.

We kunnen stellen dat “City Of Light” een veel modernere aanpak kent dan zijn voorgangers. Het is aan eenieder om daar het zijne van te vinden, maar ik denk wel dat deze cd een groter publiek kan aanspreken.

Chris’ stem houdt gelijke tred met de muziek. Zelf vind ik dit niet het sterkste ‘instrument’ dat hij gebruikt (hij schrijft niet alleen alles zelf, hij bespeelt ook alle instrumenten). Waar de tekst hierom vraagt wordt zijn stem agressief en soms zelf bijna schreeuwend, maar soms ook zeer lieflijk tot mierzoet.

Op twee nummers levert Bas Immerzeel een bijdrage op gitaar. In Stars Align zorgt hij met een krachtige, slepende solo, gelardeerd met Mellotrongeluiden, voor een van de hoogtepunten van de cd. Dat soort stukken spreken mij toch nog altijd het meeste aan en gelukkig (voor mijn soort mensen) zijn die nog volop te horen, dwars door alle nummers heen.

Christiaan Bruin toont lef, door de aanval te kiezen en niet met man en macht de 1-0 voorsprong te  verdedigen. Het resultaat mag er zijn, al zal het zeker voor de klassieke symfomanen even schrikken zijn. Ik heb gelezen dat hij bij zijn volgende project weer uit een ander vaatje zal tappen. Chris, blijf ons lekker verbazen!

Fred Nieuwesteeg