ChrisAlbum

Mij is geleerd om in een recensie nooit alleen de voornaam van een artiest te noemen, simpelweg omdat dat te amicaal, te weinig objectief overkomt. Ik probeer me daar dan ook zoveel mogelijk aan te houden en potverdorie daar ploft “Days Of Summer Gone”, het vijfde soloalbum van de zichzelf Chris noemende Christiaan Bruin op de deurmat. Het is niet anders; ik zal moeten zondigen tegen de regels en hem gewoon bij z’n voornaam moeten noemen, maar gezien de hoge kwaliteit van de eerdere cd’s van meneer Bruin zal me dat een rotzorg zijn.

Bij de muziek van Chris weet je altijd precies waar je aan toe bent en toch ook weer niet. De insteek waarmee hij zijn muzikaliteit vorm geeft, is elke keer weer anders. Die varieert per album van progressieve rock met jaren ’60 invloeden tot toegankelijke prog met moderne digitale klanken. Het typische Chris-geluid is echter altijd aanwezig. Het verbaast mij steeds dat er zoveel kunde in één persoon zit, om jaloers van te worden zo multivaardig als hij is. Niet alleen is Chris uiterst bekwaam op de nodige instrumenten, tevens kan hij geweldig componeren, arrangeren en produceren. Daarnaast is hij drummer van Sky Architect, toetsenist van Nine Stones Close en medewerker aan diverse projecten. Noem hem gerust een workaholic in het kwadraat.

Over naar het album: “Days Of Summer Gone” is nagenoeg geheel akoestisch. Belangrijk is dat Chris zich hier heeft laten omringen door een zestal gastmuzikanten. Er is viool, cello, hobo, dwarsfluit, trompet en trombone. Chris  heeft de meest prachtige partijen voor ze geschreven, maar bovenal is hijzelf heer en meester achter de piano, achter zijn drumstel of met de basgitaar om zijn nek. Nee, er zijn geen synthesizers op dit album en ook de elektrische gitaar blijft in de koffer. Hij heeft de perfecte omgeving gecreëerd voor zijn gelaagde zangpartijen, zijn parmantige melodieën en zijn uitgekiende tempo- en sfeerwisselingen. Het is prachtige jaren ’70 prog vermengd met elementen uit de klassieke muziek. Het geheel is complex, feeëriek, dromerig, romantisch, intens, melancholisch, warm, surrealistisch, donker, sprankelend en loopt van minimalistisch tot bombastisch.

Deze verwennerij (want zo ervaar ik het) is gevat in zes composities waarvan er vier boven de tien minuten klokken. Zo is daar het bloedmooie openingsnummer Out in the Night. Wat opvalt is dat alle instrumenten elkaar zo mooi aanvullen,  vanaf de ElO-achtige intro tot aan de lome trompet in de fade-out. Het is zo fraai gedoseerd allemaal. Het nummer straalt veel geduld uit en dat luistert lekker weg. Cold Heart is voorzien van zowel zwierige als experimentele passages en waag het niet om Chris te betichten van plakwerk; de structuur is om door een ringetje te halen. A Heart’s Endeavour en het afsluitende titelnummer Days Of Summer Gone zetten de lijn van het onberispelijke voort en toch schuilt juist in dat volmaakte een klein minpuntje. De muziek is dusdanig fraai dat hoogtepunten de boel alleen maar hadden ontwricht. Toch zullen er misschien mensen zijn die de kers per se op hun taart hadden gewild. Ik smul er echter niet minder om.

Al met al is “Days Of Summer Gone” een album waar Christiaan Bruin trots op mag zijn, of moet ik Chris zeggen?

Dick van der Heijde