Bruin, ChristiaanAlbum

Tv-series zijn, mede door Netflix, HBO en andere streaming diensten, momenteel razend populair. Iedereen volgt wel een serie, zoals The Black List, Game Of Thrones, Breaking Bad, Startrek of Stargate. In de muziek is dit, naar mijn weten, nog nooit gedaan. Muzikale duizendpoot Christiaan Bruin heeft deze uitdaging op zich genomen en is begin vorig jaar begonnen met de muzikale serie “The Black Codex”. In januari 2014 begon Christiaan Bruin aan een unieke uitdaging. Elke week – voor een heel jaar lang – zou hij een nieuw muziekstuk schrijven en opnemen. Liefhebbers van zijn muziek of sponsoren van dit prachtige initiatief konden zich inschrijven en ontvingen dan elke zondagavond een volgende deel van dit bijzondere verhaal, inclusief teksten, tekeningen en ander bonusmateriaal. Dit unieke project is nu – in samenwerking met Freia Music – uitgebracht als de 52-delige serie “The Black Codex”. Het geheel is verpakt in een schitterende box op maar liefst acht cd’s, in vier dubbele cd hoesjes, met een 68 pagina tellend mooi geïllustreerd boekwerk.

De serie start met een introductie, die zoals bij zovele series, de eerste twee afleveringen omvat. In deze Overture maken we kennis met een van de hoofdpersonen Acario. De start is intrigerend en maakt ons nieuwsgierig naar wat er nog meer gaat komen. Spannende filmische muziek met voldoende afwisseling. Een mannenkoor zingt zachtjes. Langzaam komt er een lijntje strijkers bij. De opbouw in het eerste nummer is magnifiek, een goede pilot voor de gehele serie. De abonnees zijn verkocht en zullen de rit willen uitzitten.

Na de pilot-afleveringen krijgen we direct te maken met de werkelijke hoofdpersoon uit de verhaallijn. Enzio is naar de grote stad gekomen om werk te zoeken. Hij heeft een baan aangeboden gekregen om rond te vliegen in een houten vliegende machine – en een kaart van de wereld te tekenen. Muzikaal doet mij het nummer erg denken aan Yes uit de zeventiger jaren.

Het verhaal en de muziek evolueren gedurende de 52 weken dat de nummers werden geschreven en opgenomen. Regelmatig worden nieuwe karakters geïntroduceerd en telkens krijgt het verhaal een andere wending. Ook de muziek heeft soms verrassende wendingen. Van de jaren zeventigachtige muziek vergelijkbaar met Yes, krijgt het invloeden van Styx en na de introductie van Lev horen we de invloeden van Genesis ten tijde van Peter Gabriel. A Dot On The Horizon past muzikaal zeker bij een album als “The Lamb Lies Down On Broadway”. Maar de gehele serie is een aaneenschakeling van verhaallijnen die een grote rockopera vormen. Zeker op de momenten dat de meerdere gastmuzikanten met hun strijk- en blaasinstrumenten te horen zijn, is het theatraal, soms is het weer verhalend. De vergelijking met de grootse theatrale rockopera’s “She” of “Alchemy”van Clive Nolan is dan ook goed te maken. Maar ook invloeden van de Nederlandse rockopera “1000 Wishes” van PBII zijn zeker te horen.

Op het tweede dubbelalbum lijkt de muziek wat zwaarmoediger te worden, de muziek volgt de verhaallijn, opgesloten en verraden, gezocht door de ambassadeur. Het instrumentale New Beginnings is een heerlijk intermezzo en klinkt opeens weer vrolijker. Het daaropvolgende Fear Of Spring luidt het vervolg van het avontuur in: “Having left the Mad Realm behind, Ezio en Lev continued their journey”.  Een instrumentaal nummer dat natuurgetrouw de tekst in het boekje omschrijft. De vrolijke muziek die plotseling stopt, het diepe geluid van de drums, een trompet en de naderende aankomst van de priester.

Naarmate de serie vordert wordt Bruin zelfverzekerder en durft meer te gaan experimenteren. Met name op het derde dubbelalbum worden alle registers opengetrokken en is niets meer vanzelfsprekend. Tegendraadse structuren en jazzy improvisaties die toch een heerlijk geheel vormen en de luisteraar meetrekken naarmate het verhaal vordert. De serie is betoverend en evenals bij een tv-serie wil je snel door naar het volgende deel om te luisteren hoe het verder gaat.

Bruin bespeelt op dit album bijna alle instrumenten, behalve de blaas- en strijkinstrumenten. Hiervoor heeft hij vriend en familie uitgenodigd om de viool, (bas)klarinet, fluit, cello, trompet en trombone te laten horen. Maar ook met betrekking tot de gastmuzikanten lijkt Bruin naarmate de serie vordert zelfverzekerder te worden. Bevriende gitaristen, Tom Luchies (gitarist bij Sky Architect), Bas Immerzeel (onder andere van zijn soloproject Chris) en Sebas Honing, horen we aan het einde van de serie een bijdrage leveren.

Doordat het een serie is waar elke week een deel van uitkomt, is de lengte van de nummers telkens vergelijkbaar. Bijna elk nummer klokt tussen de 6:30 en 8:30 minuten, met één uitschieter naar beneden met ‘slechts’ 5:05 minuten, maar ook tref je een vijftal epics aan van ruim twaalf minuten met een episch slot van bijna 18 minuten. Voor de statistici onder ons: je krijgt hier maar liefst zes uur en 55 minuten muziek voorgeschoteld.

De serie sluit waardig af met A New Map Of The World. Een happy ending waarbij de queeste van Ezio succesvol wordt afgesloten. De muziek is weer vrolijk en happy, zoals deze ook begon “and so it ends, as it began”. Christiaan Bruin heeft met deze 52-delige serie een unieke prestatie neergezet. 52 weken lang heeft hij hier aan gewerkt, het thuisfront kan weer blij zijn dat dit enorme project is afgelopen. Wij als luisteraars willen natuurlijk niets liever dan een tweede serie, een vervolg of een prequel. We wachten af en in de tussentijd gaat Bruin verder met Adeia, Sebas Honing, Sky Architect, Nine Stone Close, Mayra Orchestra en wellicht nog andere projecten.

Mario van Os