Christiaan Bruins InventionsAlbum

Als het gaat om noten, toonladders, akkoorden, harmonieën en onder andere ritmes, weet de multi-vaardige Christiaan Bruin onnoemelijk veel. Noem hem gerust geniaal. Het leuke is dat hij zijn  kennis van zaken niet alleen toepast in zijn composities, ook deelt hij deze via de Patreon website met z’n volgers. In navolging van het “The Black Codex” project uit 2015, waarbij hij een jaar lang elke week met een nieuw nummer kwam, is daar een half jaar later het begin al van de “Inventions” serie. Hierin komt Bruin elke twee weken met een nummer plus een video waarin hij uitleg geeft over het creatieve proces en zijn inspiratie met betrekking tot compositie en tekst. Op het moment dat het tweede seizoen van “Inventions” begint is de eerste serie net op cd verschenen. “Meta” heet de zilverling en het is aan mij om deze op z’n waarde te schatten.

Het is mooi dat dit werk hiermee voor iedereen toegankelijk is en daardoor eeuwigheidswaarde heeft verkregen. De nummers verdienen dat. Meer dan ooit is er smaak en sfeer, hartstocht en kunstzinnigheid in z’n muziek te vinden. De filmpjes staan inmiddels op You Tube. Christiaan mag dan overkomen als een coole gast met een lekkere babbel, hij moet inwendig toch ook emotioneel zijn vanwege de wonderschone muziek die hij gecreëerd heeft. Met deze “Inventions” serie werpt hij zich op de dreampop, zweverig, warm en zinderend waarbij zijn passie voor sciencefiction regelmatig naar voren komt.

Begrippen als kunstmatige intelligentie, evolutie, robots en het heelal geven het album betekenis. Zo is daar The Turing Test, een nummer dat over een programma gaat dat bedoeld is uit te zoeken of je nu met een computer of een echt mens te maken hebt. Het gaat over de vraag in hoeverre wij verschillen van een robot. Bruin brengt het in een broeierig Blackfield-achtig nummer waar de door de vocoder gehaalde refreinen prachtig zijn. Touch Of Rain bevat een compilatie van stemmen uit oude documentaires met betrekking tot de toekomst. Het einde van het nummer laat een originele opname horen van de HAL-computer uit A Space Odyssee nadat deze is uitgeschakeld. De muziek past zo goed bij de stemmen dat je zou denken dat het gesproken woord er later voor gemaakt is. Regelmatig doet het trouwens denken aan de sfeer op “The Songs Of Distant Earth” van Mike Oldfield.

Sommige titels spreken voor zich. Neem het radiovriendelijke Into The Light dat een donker ritme combineert met een Coldplay-achtige uitbundigheid. Neem Oceania waar de harmonische zang je in een kerk doet wanen of neem het mysterieuze Spaceship Earth waar Bruin op een pijporgel speelt dat door zijn vader is gebouwd. Het intrigeert allemaal enorm. Wat wil je: de muziek is buitengewoon gelaagd en omdat de productie de onderlinge partijen vrij dicht bij elkaar houdt, heerst er een bombastische soort intimiteit. Tel daarbij de heimelijk klinkende stem van Bruin op en je hebt een niet alledaags werkstuk dat je vanaf het allereerste moment opslokt. Nummers als One And The Same en One Small Step, maar vooral het juweeltje A Place Where We Belong doen je duimen hoog richting hemel wijzen. Stijgende akkoorden en baslijnen die alsmaar lijken te dalen, vormen er de ondergrond voor een langgerekte melodie om tot slot te eindigen met marcherend tromgeroffel.

Als de serie na elf nummers ten einde is heeft het album nog vier bonustracks in petto. Drie alternatieve versies van de eerdere nummers plus het stemmige Monochrome, een nummer dat van mij best in de reguliere serie had gemogen als hekkensluiter. Uiteindelijk is “Meta” een bomvol album met muziek die deugt tot op het bot. Bij sommige cd’s is de tijdsduur al na een half uur iets om tegenop te zien, bij “Meta” wil je alleen maar meer. Zoals ik al zei is seizoen twee al in volle gang. Yo!

Dick van der Heijde