Chroma KeyAlbum

Tja.

Even recapituleren: waarom hoort Kevin Moore op deze website besproken te worden? Nou, hij was medeoprichter van Dream Theater, hij was degene die smaak gaf aan de meesterlijke plaat van OSI en hij is eigenaar van het eenmansbedrijfje Chroma Key, dat in het verleden aangenaam verraste met platen die een meer laidbacke variant van Porcupine Tree lieten horen. En waarom heb ik deze korte samenvatting van het voorafgaande nodig? Omdat de nieuwe cd van Chroma Key hélemaal niets met prog of symfo te maken heeft. Zoals ook zijn soloplaat “Ghost Book” onlangs al bewees: zonder zijn indrukwekkende staat van dienst hoorde Kevin Moore al lang niet meer op deze pagina’s thuis.

“Graveyard Mountain Home” ligt in het verlengde van “Ghost Book”, de soundtrack van een Turkse film. Het schrijven voor films is Moore zo goed bevallen dat hij er voor zijn nieuwe Chroma Key album voor gekozen heeft gebruik te maken van de in 1955 verschenen educatieve film “Age 13” als blauwdruk van de nieuwe muziek. “Age 13” is een licht psychedelische, sombere film over een jongetje dat zijn moeder verliest en daarvan nogal in de war raakt. Die sombere vervreemding heeft Moore knap in zijn muziek verwerkt zonder dat de muziek en de film nou echt op elkaar aansluiten.

De muziek op deze plaat is een vreemde mix van allerlei invloeden, van Tortoise tot Pink Floyd, maar de simpelste omschrijving lijkt me: Ry Cooder ontmoet DJ Shadow. De muziek staat bol van de ambiënte geluiden, straatlawaai, flarden dialogen uit de film, oude radio-opnamen en andere samples, waardoor je je soms verbeeldt naar Brian Eno of de experimentelere platen van David Sylvian te luisteren. In de helft van de stukken wordt gebruik gemaakt van authentiek klinkende tokkel- en bluesgitaren van het type “Paris, Texas”, hier en daar komen er wat vleugjes jazz voorbij, zoals de aan Nils-Petter Molvaer herinnerende trompetten in Before You Started of de piano in Mother’s Radio. Tenslotte heeft Moore op een heel knappe manier perplexe ritmes geprogrammeerd die dichter bij de hip hop en de jungle staan dan bij progmetal. Faultline of The Cinema Orchestra, dat zijn de bands die ik met deze muziek associeer, in plaats van OSI of Dream Theater.

Moore zingt op een paar stukken en hoewel zijn stem meestal erg zacht of vervormd is, voegt dat melancholische geluid veel toe aan de sfeer van de plaat. ‘Sfeer’ is toch wel het steekwoord van “Graveyard Mountain Home”. Jammer dat die sfeer hier en daar verpest wordt door de al te nadrukkelijke geluidseffecten, zoals de ellenlange toespraak in Human Love of het prominente radiogeluid in White Robe. Het is ook jammer dat de liedjes, voor zover je daarvan kunt spreken, verdrinken in de ritmetracks en de sampletjes.

Zoals ik al zei: tja. Als dit Ambient wereld was geweest dan had wellicht de vlag uit kunnen hangen vanwege dit knappe stukje atmosferische muziek, hoewel ik Moore hier toch weinig dingen hoor doen die ik nog niet kende van ‘ilbient’ grootmeester Ian O’Brien of Jon Hassell. Voor progfans die zich wellicht verheugden op een plaat in het verlengde van OSI of Chroma Key’s “You Go Now” is dit een flinke teleurstelling.

Tenslotte: Zoals het InsideOut betaamt zijn er twee versies van deze plaat: de gewone editie met “Age 13” in Quicktime formaat en een speciale editie in digipak met de film op dvd. Het is best aardig om de plaat een keer te draaien terwijl je de film bekijkt, maar “Age 13” is geen film die je twee keer zou willen zien en zeker geen reden om de duurdere editie aan te schaffen.

Erik Groeneweg