Denemarken is het land van Lego, een zeemeermin in de haven van Kopenhagen, windmolens, Mercyful Fate en King Diamond. Een symfonische of een progressieve rockband uit Denemarken is mij echter niet bekend, maar daar is met Chrome Shift verandering in gekomen. Chrome Shift maakt progressieve rock en metal, die beïnvloed is door o.a. Pain Of Salvation en Dream Theater.Als kind kon ik uren zoet zijn met Lego. Eerst allerlei eenvoudige bouwwerkjes en later kwam daar technisch Lego bij. De enige en eeuwige frustratie was het tekort aan bouwsteentjes. Chrome Shift heeft daar gelukkig geen last van. De bouwstenen zijn perfect op elkaar afgestemd en vormen het één na het andere schitterende kunstwerk. Op een vrolijke toetsenondergrond wordt Nightmachine opgebouwd. De speurtocht van een jaar naar het ontbrekende steentje, zanger Rasmus Bak, is niet voor niets geweest. Bak heeft een warm, prettig stemgeluid en maakt het Chrome Shiftbouwwerk compleet.
Ook Full Moon en In My Own Dream zijn fraaie werkstukjes, waarbij Full Moon geïnspireerd lijkt door Pain Of Salvation. In deze eerste drie nummers worden eenvoudige structuren afgewisseld met ingewikkelde. Er is zeker geen sprake van recht toe, recht aan. Eerder een ontwerp van Gaudi. Binnen de nummers bevinden zich meer dan voldoende spanningsbogen, die worden verfraaid met weelderige toetsenpartijen en puntige gitaarsolo’s.
Shadowsong is het schoolvoorbeeld van een nummer dat met slechts één enkele bouwsteen (toetsen) toch de nodige emotie kan oproepen. Een kort, rustig instrumentaal nummer. Ook Through is zo’n emotioneel meesterwerk. Een nummer als een kathedraal. Van buiten vrij sober, maar van binnen één en al rijkdom aan versieringen, een gevoelige gitaarsolo uitmondend in een eruptie van gitaar en toetsen. Ook het opvolgende Kosmonauten Er Død is, net als Shadowsong een instrumentaal nummer. Emotioneel, maar op een compleet andere wijze. Vlotter en zo nu en dan bijna vrolijk aandoend, terwijl het onderwerp (astronauten zijn dood) toch anders doet vermoeden.
Voorzien van een Franse titel, Le Temp Des Assasins, doch een Engelse tekst is dit het meest gejaagde nummer van de cd en had als blauwdruk van een Dream Theaternummer kunnen dienen. De toetsen en het drumwerk doen hun werk op voortreffelijke wijze en stuwen de band lekker voort. Sorry opent rustig, waarbij de titel van het nummer talloze malen wordt herhaald. Een in eerste instantie grijs en grauw nummer, zoals de Berlijnse Muur voordat deze werd afgebroken, maar nadat eenmaal met de sloop wordt begonnen is er geen houden meer aan. Dat wordt gevierd met een geweldige gitaar- en toetsensolo. De afsluitende vier nummers, Ripples In Time I- IV, vormen een bijna twintig minuten durend geheel. De nummers laten de verschillende bouwstijlen van Chrome Shift nog eens horen, zonder dat er sprake is van een ratjetoe aan stijlen.
“Ripples In Time” is een geweldig bouwwerk, met als toegevoegde waarde het schitterende hoesje van Mattias Norén, uitgevoerd door vakmensen en voorzien van mijn persoonlijke keurmerk. Vakmanschap is meesterschap!
Rob van Oosten