Chromium Hawk MachineAlbum

Chromium Hawk Machine is het samenwerkingsverband van de met een avantgardistische insteek spelende industriële rock gitarist Helios Creed, de psychedelische spacerocker Jay Tausig op basgitaar, drums en synthesizer en de ex- Hawkwind saxofonist/fluitist Nick Turner. De twee Amerikanen en de Brit denken met hun album “Annunaki” de wereld te verblijden. Ik wens ze veel succes met hun missie, maar volgens mij mikken ze met deze dubbel-cd verkeerd. Ergens in het heelal, waarschijnlijk in een ander universum, zal vast wel een planeet met spacekonijnen zijn die kicken op hun muziek. Hier op aarde kan ik me dat niet voorstellen. De heren tarten  elke muziekwet. Regelmatig klinkt het of ze  in de studio elk een ander nummer op hun koptelefoon  hebben gehad. Het album bevat saaie psychedelica vol valse en ritmisch niet-kloppende ergernissen, avontuurlijke muziek die overwoekert wordt door een surplus aan galm. Slechts met moeite heb ik hier iets positiefs uit weten te peuren.

Even dan. Naast het reutelende, vaak vervormde gitaarwerk, de borrelende sax en de slurpende synthesizers zijn het basgitaar en drums die tamelijk conventioneel klinken en stoïcijns de koers bepalen. In het gedragen My Fuzzy Fantasy heeft dat mede door de strings een beetje de sfeer van Eloy maar eigenlijk is die vergelijking veel te veel eer. Je zou ook een goed gevoel kunnen krijgen van de luchtige fluitriedels die Turner zo af en toe door de muziek heen blaast. Tot zover dan. Je moet echter een olifantenhuid hebben wil je niet horendol worden van het onmiskenbare  garnalenniveau  van dit album.

Het geheel is opgehangen aan een concept en als je ontvankelijk bent voor de spacerock van de mannen zou een en ander tot de verbeelding moeten spreken. Reken je echter niet rijk. Vanaf het eerste nummer Cosmic Explosion blijkt de niet bewezen bewering dat er eerst aliens op onze aardbol waren om de mensheid te scheppen al een totale ridiculisering van de muziek. Blablabla het slaat allemaal nergens op. Nummers kunnen vier minuten duren of een half uur, zeg het maar. Er wordt ook gezongen op de plaat. Jaja, denk aan meneer Chung uit het tv-programma ‘ik hou van Holland’. Dat zeg ik niet zomaar, luister even naar Annunaki Come en mompel mee.

We zien de prachtige titel Crying Moon, Dying Sun, een beeldspraak die perfect aangeeft wat er hier gaande is. De maan die een traantje weg pinkt en de zon die zich dood schaamt, ik ben dankbaar dat ik met deze woorden kan afsluiten en wens alle diehard spacerockers ter wereld succes met deze niet te behappen dubbellaar.

Dick v/d Heijde