Cinnamonia

The Scarlet Sea

Info
Uitgekomen in: 2002
Label: http://www.quixote-music.de/
Website: http://www.cinnamonia.de
Tracklist
Splendour (5:13)
In The Nick Of Time (4:58)
Seaweed Days (7:10)
At Giant's Causeway (5:14)
Mona's Song (5:22)
Song Of The Dark Man (5:54)
The Brightest Day (6:26)
She Moved Thru The Fair (5:43)
Sunstream (4:58)
Remnants Of Sumer (5:19)
The Parting Glass (3:15)
Sandra Werner: zang
Thomas Köhler: alle instrumenten
Met medewerking van:
Robert Alan Frost: electrische- en akoestische gitaar
Walter Parks: e-bow en electrische gitaar
Gerd Weyhing: electrische- en akoestische gitaar
The Scarlet Sea (2002)

Cinnamonia is een muzikaal project van zangeres Sandra Werner en Thomas Köhler (alle instrumenten) en vindt zijn oorsprong in de zomer van 1999. Beiden zijn voor hun samenwerking druk in de weer geweest met andere bands zoals Madrigal (Werner) en Operating Strategies (Köhler) en hebben daar de nodige progressieve muziekervaring opgedaan.”The Scarlet Sea” is de debuut-cd van het Duitse Cinnamonia en wordt gekenmerkt door rustig opgezette songs waarbij een scala aan synthesizers aan de basis van elke song ligt. Verwacht derhalve geen uitschieters richting up-tempo songs want dan ben je hier aan het verkeerde adres. De cd bevat elf nummers met een gemiddelde duur van vijf minuten per stuk. Twee nummers hebben een Iers traditionele achtergrond. Uw recensent is er echt voor gaan zitten om zowel de techniek als de toegankelijkheid van de nummers te analyseren. Daarbij kwam ik tot de conclusie dat wij hier te maken hebben met prima muzikanten die hun vak wel verstaan.

De multi-instrumentalist Köhler is werkelijk een duizendpoot en waar het gevaar op de loer ligt om te verzanden in saaiheid of middelmatigheid weet hij er toch steeds weer een variabele positieve draai aan te geven. De eerste nummers hebben een bepaalde herkenbaarheid. Zo zul je vrij snel de vergelijking trekken met David Sylvian of Japan. Ook zijn in de vaak gevoelige zanglijnen de kopstem van Loreena McKennitt te herkennen. Een waarlijk juweeltje van een nummer is Song Of The Dark Man. Vanaf het eerste piano-intro tot de laatste minuut blijft de song boeien en maakt de zang van Werner veel sentiment bij je los. Af en toe balanceert zij op het touw van wat zweverige zang richting valse nootjes maar weet dat prima op tijd met de vibratie in haar stem op te vangen. De toetsen geeft de song een warme symfonische omlijsting waarbij er een heus symfonisch orkest wordt nagebootst.

Ook aan een nummer als Parting Glass merk je de chemie tussen de muzikanten. De zang haakt prima in op het pianospel en wordt de schitterende tekst van de afscheid nemende hoofdpersoon prima gezongen. Een pluim voor de mooi ingetogen zang en het op Oosterse leest geschoeide pianospel. Ook een nummer als She Moved Thru The Fair heeft die heerlijke verteltrant van Werner in zich.

Over het algemeen genomen zul je voor de muziek van Cinnamonia lekker onderuit moeten zitten en het geheel over je heen laten komen. Nogmaals, verwacht geen “footstampin’ music” want daarvoor in de plaats krijg je beheerste doordachte songs waar je wel voor in de stemming dient te zijn. Ik ben benieuwd hoe een tweede cd van Cinnamonia zal klinken. Wellicht zal er iets meer variatie aan de songs moeten worden aangebracht om zodoende de luisteraar nog meer te plezieren. Cinnamonia kan trots zijn op hun debuut en hopelijk laat een opvolger niet te lang op zich wachten.

Ruud Stoker

Send this to a friend