Circa: is inmiddels bekend geworden als een dependance van Yes, en dat is ook op dit nieuwe studioalbum te horen, maar tot mijn vreugde haalt opperhoofd Billy Sherwood dit keer zijn mosterd ook bij andere ketens. Persoonlijk moest ik bij herhaling aan It Bites denken. Er zijn ergere dingen.
Vijftig minuten muziek, verdeeld over vier stukken überprog. Composities met een filmische scope, grandeur en een schatkist aan ideeën. Ik word van mindere muziek enthousiast, dus alle reden om de vlag uit te steken, maar er zijn ook een enkele bedenkingen.
Nog steeds zal de Yes-kenner passages herkennen. Dat kun je Sherwood nauwelijks verwijten, want hij eet, drinkt en slaapt Yes, maar het is wel een teken van zwakte. Persoonlijk vind ik de zang een groter struikelblok. Niet dat Sherwood, met zijn aan Peter Gabriel herinnerende stem, niet goed zingt; het probleem is meer dat de stem wat naar achteren gemixt is, vaak wordt gedubbeld en bovendien wat vlak klinkt. Je hoort vooral midden, geen diepte. Dat maakt de zang afstandelijk en slecht verstaanbaar. Het zijn hele lappen tekst, maar ze gaan niet leven.
Bij mindere muziek zijn dat redenen om de plaat snel weer te vergeten, maar dat lukt me bij “Valley Of The Windmill” niet. Want jongens, wat is dit een goeie plaat. Knappe composities, overtuigend en pittig gespeeld, met een glansrol voor toetsenist Kaye en drummer Connor, aanstekelijke refreinen (dat is bij prog ook wel eens anders) en veel afwisseling en avontuur. De nummers getuigen van visie en klasse, de arrangementen zitten steengoed in elkaar, met veel dynamiek. Heel mooi is het begin van het titelnummer, met alleen zang en akoestische gitaar, precies op het moment dat de luisteraar al bijna 25 minuten muzikaal geweld in de oren heeft zitten.
Daarom neem ik voor lief dat Sherwood weer wat clichés op elkaar stapelt en zijn refreinen wat lang uitmelkt. Het maakt allemaal niet uit: een goeie plaat is een goeie plaat. En Circa: levert met dit album één van de sterkste platen van het jaar af. Dat had ik eerlijk gezegd niet meer verwacht van Sherwood. Fijne verrassing!
Erik Groeneweg