Hoewel Circe Link en haar man Christian Nesmith al sinds 2003 muziek uitbrengen, is dit de eerste plaat die de burelen van Progwereld bereikt. Toegegeven: de vroege platen zwalken qua genre ergens tussen ‘cowboyjazz’ en psychedelica, maar sinds 2015 brengt het duo conceptalbums uit waarvan je de meeste gerust progressief mag noemen. (Doe maar even).
“Arcana” is, om maar met de deur in huis te vallen, een voortreffelijke plaat. Gestoken in een schitterend (AI) hoesje bevat de plaat vijf lange nummers waarin Link de ‘Major Arcana’, de belangrijkste kaarten uit het Tarot kaartspel, bezingt. Dat is niet toevallig, Link is, naast zangeres, ook hypnotiseur, dromenuitlegger en tarotkaartlezer. Je kunt met Paypal betalen, reuze handig.
De muziek, die door Link en Nesmith is geschreven en bijna volledig wordt gespeeld door de laatste, heeft veel te danken aan Yes. Dat hoor je in de arrangementen, de breaks en vooral de zang. Het is niet zo evident dat het gaat storen, daarvoor zijn de nummers ook te sterk, maar het kan je niet ontgaan. (Op een pagina van Bandcamp geven ze die invloed ook grif toe). Erg is dat niet, beter goed geleend dan slecht bedacht, nietwaar? Dit staat niet op deze plaat, maar is in dit verband wel toepasselijk:
Nesmith is een zoon van voormalig Monkee Michael Nesmith, en het echtpaar speelt ook nu nog vaak mee in een versie van The Monkees. Hij speelde ook met Air Supply, toerde met Ty Tabor en maakte een soloplaat vol gitaarrock in de stijl van King’s X. Hij is een geweldige gitarist en toetsenman. Alleen in afsluiter The Chariot speelt Matt Brown een fijne orgelsolo, de rest doet Christian allemaal zelf. De drums heeft hij uitbesteed aan Christopher Allis, die ook uit de Monkees-gelederen komt. Echt nodig was dat niet, want wie voorgaande platen van het duo beluistert, hoort dat Christiaan ook al nijdig kan drummen. Jaloersmakend!
Circe (Spreek uit: Sursie) Link is – met name in de hogere registers – niet de beste zangeres, maar ze heeft een bijzonder prettige en zeer flexibele stem die goed past bij de muziek en vooral goed tot haar recht komt in de gecompliceerde koortjes die ze zingt.
De muziek is zeer toegankelijk. Wie bij Yes hoofdzakelijk aan “Relayer” denkt, vindt deze plaat misschien een beetje te glad. Link en Nesmith kleuren wel heel netjes binnen de lijntjes, maar dat maakt de plaat ook wel geschikt voor een zeer breed publiek. Wat dat betreft zou je de muziek net zo goed kunnen vergelijken met die van Spock’s Beard. Hier en daar wordt stevig gerockt, de stukken zijn goed geschreven, voortreffelijk gespeeld, “Arcana” zakt nergens in ondanks het hoge tempo. Ik heb het album inmiddels wel twintig keer gedraaid en het verveelt nog niet.
Tot slot nog even de loftrompet steken over de geluidskwaliteit: “Arcana” klinkt ook nog eens erg fraai. Er is duidelijk veel tijd gestoken in een mooie mix, luister maar eens hoe fraai de akoestische gitaren klinken, hoe goed alle details in zelfs de drukste passages tot hun recht komen.
Ik ben eigenlijk wel erg onder de indruk.