Circu5Album

De Brit Steve Tilling is multi-instrumentalist. Dat komt in de beste families voor. Op het debuut van zijn project CIRCU5 waaraan hij vijf jaar gewerkt heeft, speelt en zingt hij dan ook alles. Tilling ís dus de ‘band’ CIRCU5. Wel heeft hij wat kerels die bij bekende bands hun sporen hebben verdiend gecharterd om een bijdrage te leveren: Dave Gregory (Big Big Train), Phil Spalding (Mike Oldfield), Johnny Warman (Peter Gabriel) en Andy Neve (Steve Hackett). “CIRCU5” vertelt het verhaal van een kind dat als psychopaat wordt opgevoed in een geheime overheidsorganisatie en wiens lotgevallen niet tot vrolijkheid stemmen. Hopelijk geeft de muziek meer aanleiding tot een positieve kijk op het leven.

“CIRCU5” begint subtiel. Akoestisch gitaarspel begeleidt stemmige samenzang op Coming Home. Heerlijke klanken om bij tot rust te komen. Lang kan de luisteraar niet ontspannen achterover blijven leunen. Bij het volgende nummer gaan de sluizen open. Agressieve zang en hoekig gitaarspel laten een hele andere kant van Tilling zien, al blijft de samenzang doorklinken. Op Stars is het helemaal van dik hout zaagt men planken. Gitaar en ritmesessie bepalen pompend het ritme. We horen in het stevige segment zoiets als  Queens Of The Stoneage terug. Het volgende rustpuntje heeft iets sferisch. Strings is een rustige popsong, maar met een enigszins beklemmende sfeer, zoals onze Noorse vrienden van Haken die ook kunnen oproepen. Stevige rock en pop die zo op de radio kan en waarbij het soms goed meezingen is, krijgen we het eerste half uur voorgeschoteld.  Weinig voor een progfan om zich voor op te winden.

Maar het beeld verschuift met het vijfdelige pronkstuk van de cd, The Chosen One. De melodieën worden complexer en beter en Tilling tap duidelijk uit een ander vaatje. King Crimson is niet ver weg bij de soms tegendraadse ritmes, waarbij vooral het sterke basspel van (uiteraard) Tilling opvalt. Ook dit vijfluik is doorspekt met een stevigheid, die we ook bij Rush tegenkomen. Maar dit zijn ook weer heel toegankelijke popliedjes. Bij afsluiter Ascension doet de samenzang, die harmonisch en tamelijk zoet klinkt in combinatie met het toegankelijke gitaarwerk, weer aan Crosby, Stills, Nash & Young denken.

Steve Tilling mag trots zijn op zijn debuut van CIRCU5. De muziek is net zo goed verzorgd als het boekje waarin de cd is verpakt. Het gememoreerde vijfluik kan het niveau niettemin niet ver boven de middelmaat uittillen. Stevige rocknummers hebben we al erg vaak gehoord, net als harmonische samenzang en toegankelijk rustig gitaarwerk. Er blijft te weinig hangen van “CIRCU5”, waardoor deze cd naar verwachting in de toekomst niet op een aanzienlijk aantal draaibeurten mag rekenen.

Fred Nieuwesteeg