CirculineAlbum

Mijn eerste kennismaking met het livealbum “Circulive:New View” van Circuline was een aangename. Het heeft acht jaar geduurd voor er een nieuw studioalbum kwam. Het schrijf- en opnameproces voor “C.O.R.E.” begon niettemin al in 2018. De band onderzoekt thema’s uit romantische relaties, het overleven van misbruik, het vinden van de eigen persoonlijke kracht en de turbulente tijden waarin we leven. Dat doen ze met een nieuwe line-up. Gebleven zijn Darin Brannon op drums en toetsen, zangeres Natalie Brown en Andrew Colyer op toetsen en zang. Nieuwkomers zijn Shelby Logan Warne (Kyros) op basgitaar en zang en Dave Bainbridge op gitaar.

Van nature is Circuline een ‘lange verhalenverteller’. Het was de bedoeling om met dit album een ​​breder publiek aan te spreken dat een kortere aandachtsspanne heeft. Daarom hadden ze zichzelf voorgenomen om in ieder geval een aantal wat snellere en kortere, radiovriendelijke, pop-rocknummers te schrijven.  Ik heb mijn bedenkingen of dat goed gelukt is. Alleen Third Rail kun je met zijn vier minuten met veel fantasie een kort nummer noemen. Als compositie is het ook nog eens het minst uit de verf gekomen. De meeste van hun nummers duren net zoals in het verleden zes tot acht minuten lang. Hiermee gaan ze vrolijk verder met waar ze al prima bezig waren en zo is Circuline gelijk ook op zijn best.

De eerste vijf nummers zijn redelijk tot goed te noemen. Met de intonatie en zang die in de hoge regionen van Jon Anderson vertoeven, gevoegd bij de structuur van de nummers is de link met Yes zo gelegd. Circuline componeert en speelt hier opnieuw interessante old school symfo-rock in een modern progressief jasje met vergelijkingen naar Echolyn en Glass Hammer.

De laatste drie nummers tillen de muziek naar een beduidend hoger niveau. Met You als uitschieter hebben we gelijk het eerste hoogtepunt te pakken. Dat komt omdat het stevig tegen Tool aanschuurt met zijn atmosferische metal en intrigerende percussie-elementen. Blindside is zo’n typische Amerikaanse powerballad-anthem, dat zijn nummers  die ze prima beheersen en uitvoeren. Bijna raken ze evenwel verstrikt in de zoetsappigheden die op de loer liggen.

Slotnummer Transmission Error zorgt voor de noodzakelijke verdieping, dankzij klassiek pianowerk en de elektrische viool van Joe Deninzon. De symfonische uitwerking van bijna tien minuten benadert nog het meest het oude werk van Emerson, Lake & Palmer met de moderne prog-aanpak van hun landgenoten The Cyberiam en The Twenty Committee. Het nummer sluit op een intrigerende wijze instrumentaal af, zoals het album ook begon met Tempus Horribilis. Alleen als Circuline meer van dit soort pareltjes gaat componeren wordt het een topspeler in de Amerikaanse progscene.