Cirrha NivaAlbum

Niet altijd weet kwaliteit de bekendheid te vergaren die het verdient. Het grote publiek bereiken is immers tevens een kwestie van geluk. Zo is Cirrha Niva een naam die door recensenten verscheidene malen is aangeprijsd, maar die nog niet wordt rondgezongen door progmetalfans. Onterecht mijns inziens! Aan de muziek ligt het namelijk niet.

“For Moments Never Done” komt al uit 2009, maar is recentelijk opnieuw uitgebracht op lp. Toentertijd werd het album gerecenseerd door progwereld-collega Erik Groeneweg. Hij bleek enigszins teleurgesteld over het lange wachten op een plaat die slechts drie kwartier aan songmatige progmetal bevatte die bovenal zijn verwachtingen niet waarmaakte. Dat is voorstelbaar! Mijns inziens verdient dit album echter een herwaardering, aangezien het zich tien jaar later verbazingwekkend goed staande heeft gehouden. Qua stijl doet deze muziek denken aan Pain Of Salvation, maar ook Queensryche en wellicht zelfs W.A.S.P. Het is in elk geval progmetal met veel symfonische momenten en een ietwat opstandige sfeer. De band kent verder een zekere springerigheid die doet denken aan de metal van de jaren ‘80. De expressieve zang van Legrand is hier kenmerkend. Het geeft de muziek veel persoonlijkheid.

Ook de composities zijn karaktervol, wat het indringende The Fooling gelijk laat horen. Het is een vuurdoop met een gierende intensiteit die de luisteraar bij de lurven pakt en door middel van de meeslepende melodieën ook niet meer loslaat. De voice-samples, van een 911-call, zijn erg luguber. Ze doen de adem stokken. De gitaarsolo die dit nummer afsluit, is zelfs adembenemend, waardoor de luisteraar zijn luisterbeurt mag vervolgen met een versie portie adrenaline. Dat de gitaristen hier steeds spannend werk afleveren, merken we ook bij Framed. Deze compositie kent een ijzersterk tussenstuk vol met melancholische, zoekende tonen die door geruststellend baswerk weer het gevecht worden ingeduwd. Naast deze twee toppers bevat dit album ook enkele beklijvende, rustige nummers. Spring Before Winter kent bijvoorbeeld een mooie, Pink Floyd’esque zweverigheid. De saxofoonpartij van Bouke Visser is daarenboven een mooie sensuele toevoeging die wellicht zelfs het hoogtepunt van deze plaat vormt. Tot slot is afsluiter Self-Chosen lekker dreigend. Het is een draaiend metaldelerium vol met hoekige melodieën, explosieve declamaties en een ongemakkelijk tussenstuk. Enkel regen rest nog om deze ervaring af te sluiten. Erg tof!

Hoewel de nummers sterk in elkaar steken, hadden de composities wellicht wat meer variatie mogen bevatten. De band richt zich bovendien niet op complexe speelschema’s, waardoor de muziek soms wat simpel klinkt. De combinatie van deze twee factoren zorgt ervoor dat dit album voor sommigen wat gewoontjes is. Wellicht zelfs onopmerkzaam! Niettemin onderscheidt deze plaat zich mijn inziens wel degelijk in positieve zin van veel genregenoten. Zo is er erg goed nagedacht over de arrangementen. Deze voelen energiek en gefocust aan. Enkele goed getimede zijstappen en verfrissende instrumentale verhandelingen blijken verder voldoende om de aandacht vast te houden. Ook valt op hoe warm deze muziek bijwijlen aanvoelt, hetgeen contrasteert met de metal die weer zorgt voor ruige rafelrandjes. Deze wisselwerking is in elk geval spannend en aangenaam. Wat dit album dus met name biedt, is ongecompliceerde muzikale kwaliteit. Soms is dat al meer dan genoeg.

Eerlijk gezegd reken ik deze plaat zelfs tot de beste progmetalalbums die ik tot nu toe heb beluisterd. Het bevat gefocuste muziek met persoonlijkheid. Elke compositie is raak! Goed, er is inventievere progmetal te vinden, maar met zulke mooie, weelderige en sprankelende arrangementen hoor je mij niet klagen. Een ondergewaardeerd meesterwerkje, me dunkt!