Cirrha NivaAlbum

Het Brabantse gezelschap Cirrha Niva staat voor meer dan muziek alleen. Met het album “Liaison de la Morte” (Ontmoeting met de Dood) probeert de band een brug te slaan tussen rockmuziek, theater en kunst. Dit resulteert live in een soort audiovisuele rockshow compleet met kostuums en choreografie en een achtergronddecor van sculpturen, vlammende armen en zwevende gezichten. Vandaar ook dat Cirrha Niva er in is geslaagd om financiële ondersteuning te verwerven van Het Fonds voor Amateurkunst en Stichting Brabant Pop.

Eigenlijk is “Liaison de la Morte” één lang episch, theatraal nummer van ruim 50 minuten, onderverdeeld in zeven stukken. Het conceptverhaal is geschreven en bedacht door gitarist Rob Willemse. Het vertelt over een oude man die naar rust verlangt en hoopt op een hereniging met zijn vrouw in het Dodenrijk. Zijn overleden echtgenote heeft echter weinig goeds met hem voor. Kortom, een inktzwart liefdesdrama vol met metaforen, sarcasme en cynisme. Een combinatie van horror en romantiek.

De basis van de muziek van Cirrha Niva is traditionele metal. Maar men heeft gelukkig veel meer te bieden. Door de toevoeging van diverse uiteenlopende muziekstijlen ontstaat een eigen geluid. Het zestal eigenzinnige en ambitieuze muzikanten verenigt op deze CD metal met symfonische arrangementen, filmische stukken, jazz, elektronica en zelfs folk.

Het album opent met October 31st. Het draaiorgeltje, de fluitende wind en de tikkende klok brengen je meteen in de juiste stemming. De melodie duikt in het vervolg van de plaat nog vaker op. Met name de derde en vierde track, Le Parade en Nostalgia, zijn uitgesproken voorbeelden van de reeds gememoreerde mix van stijlen: knappe, afwisselende composities. Interessant is ook de vocale wisselwerking tussen zanger Arnold Kloek en bassiste / zangeres Liselotte Hegt. Eerstgenoemde speelt het mannelijke personage in dit muzikale verhaal, laatstgenoemde vertolkt uiteraard de rol van zijn vrouwelijke wederhelft. Kloek’s stem is erg geschikt voor deze theatrale stijl en Hegt’s stemgeluid is lekker venijnig en fel. Ook de muzikanten zijn goed op dreef, vooral drummer Tommy White slaat er heerlijk gevarieerd op los.

Ik kan alleen maar concluderen dat de sfeer en de emotie van het verhaal muzikaal op een boeiende en spannende manier wordt ingekleurd. Toch blijf ik met het gevoel zitten dat er nog veel meer in had gezeten dan er nu al uitkomt. Het lijkt me echter wel alleszins de moeite waard om dit muziekspektakel eens te gaan aanschouwen op één van de Nederlandse podia.

Joost Boley