Progwereld probeert zo compleet mogelijk te zijn, maar ook wij missen wel eens een band. Neem het Amerikaanse Cirrus Bay. De band levert met “The Search For Joy” het vierde album sinds het duo Bill Gillham en Sharra Acle de band oprichtte in 2001. In eerste instantie waren ze een akoestisch duo dat optrad in bars en lunchrooms, maar na de interesse van drummer Mark Blasco werd het een band en volgden er dus vier albums.
Kijk eens goed naar de mooie hoes. Zie je die veranda met uitzicht op de oceaan? Daar wil ik na mijn pensioen best zitten. Beetje zeilen, tuintje onderhouden en koken voor vrienden. Aan de achterzijde van het boekje zie je het uitzicht vanaf mijn woonkamer. Idyllisch he? De muziek van Cirrus Bay past perfect bij deze hoes (oké, eerder andersom). Dromerige symfo die doet denken aan bands als Renaissance, Mermaid Kiss en het oude Genesis.
Beide zangeressen hebben een prachtige, zuivere stem. Ze hebben ook gemeen dat ze erg zoet overkomen, erg braaf. En dat is precies wat dit album tekent, eigenlijk. De muziek is werkelijk prachtig, maar blijft overal zo netjes binnen de lijntjes, dat het kan gaan tegenstaan. Het gitaarwerk is mooi lyrisch, maar af en toe verlang je even naar een vuige solo die alles even opschrikt.
Instrumentaal gezien heeft de band veel te bieden. De tempowisselingen doen regelmatig aan het oude Genesis denken. De passages met zwevend toetsenspel en warme vioolklanken zijn prachtig. Maar ook hierin schuilt het zelfde probleem, het is allemaal veel te zoet en braaf. Die iets te opgewekte woordloze nanana-zang gaat dan gewoon irriteren, evenals soms countryachtige frivoliteit die her en der opduikt.
Opeens is dat witte huis aan zee helemaal niet meer zo aantrekkelijk. Dan woon ik liever in een appartement in een bruisende stad. Dit is mij te netjes, braaf en steriel. Nogmaals, helemaal geen slecht album, maar de kans dat je na het luisteren even los wilt gaan met een progmetal album is groot.
Maarten Goossensen