Citizen CainAlbum

Waar The Watch anderhalf jaar geleden met “Ghost” jammerlijk faalde, daarin slaagt het Engelse Citizen Cain (CC). Dat is in het kort de conclusie van deze cd. Maar CC slaagt ook maar net. Vergeleken met de voorgaande vier cd’s is het genoemde “Ghost” een meesterwerk, maar het lijkt dat met “Playing Dead” de groep eindelijk hun vorm gevonden heeft.Toegegeven, de stijl, het artwork, de vermoeiende aanpak van hun op het oude Genesis gebaseerde geluid is niet veranderd. Zoals normaal hebben de titels van hun nummers allerlei subtitels, natitels en wat al niet meer. Vlotte, makkelijk beluisterbare symfo zal je bij CC evenmin vinden. Er wordt nog steeds enorm veel gezongen, er word rijkelijk met thema’s gestrooid en de eerste paar keer luisteren lijkt er nauwelijks structuur te zitten in de liedjes. Zei ik liedjes?

Wat de muziek van Citizen Cain enorm miste (behalve structuur en aanstekelijke thema’s) was een zekere agressie en een zekere – aan de punk grenzende – rebellie. Nu, dat heeft men op deze cd prima aangevoeld. De hele plaat klinkt fantastisch, een vrij kale productie zorgt voor een wat macabere sfeer. Er wordt ook soms flink van leer getrokken, waarbij toetsenist Stewart Bell tevens een uitstekende drummer blijkt te zijn. Dit samen met een vrij ‘donker’ thema, maakt CC een verademing naast al de bekende brave symfo christenen. Kortom, Citizen Cain, onze black symfo!

Goed is het langzaam opbouwende Falling From Sephiroth, waarbij met name de weergaloze toetsen- / gitaarexplosie rond de vierde minuut opvalt. En dan vanaf de zesde minuut breekt werkelijk de hel los, in een prachtig stuk waarin de toetsen en drums eerst de hoofdrol opnemen, om met een prachtige gitaarsolo voor de nodige afwisseling te zorgen. Mooi is ook het op een basloopje gebaseerde thema waarover Cyrus in zijn typische Peter Gabriel-achtige manier overheen zingt.

Denk je dat je na het spookachtige en angstige Inner Silence rust krijgt, begint Wandering In Darkness haast net zo zenuwachtig. Het begin van dit lange nummer klinkt als een King Crimson zonder structuur, als een op hol geslagen Spock’s Beard. Maar langzaam komt met de stem van Cyrus iets van structuur in dit drukke nummer. Rond de vijfde minuut worden we getrakteerd op een onnavolgbare toetsen- / gitaarsolo, welke evenwel wel heerlijk klinkt. Ik wil dit weleens live zien, alhoewel ik denk dat dit niet live te spelen is. Of anders geloof ik zeker dat de zaal zal leeglopen, want aanstekelijke thema’s zijn er bij Citizen Cain niet te vinden.

Sleeping In Penumbra lijkt het rustige nummer van de plaat te worden, maar schijn bedriegt opnieuw. Mooi in dit nummer is de duo-zang tussen Cyrus en Stewart Bell. Het thema daarna is zowaar aanstekelijk te noemen. Nou ja, ach, een beetje misschien.

Zeventig minuten van de meest ingewikkelde ‘old-school’-symfo die je je kunt voorstellen is misschien een beetje teveel van het goede. Maar uitstekend gespeeld, en met verve gebracht, maakt dit “Playing Dead” wel het beste wat Citizen Cain uitgebracht heeft. Zij die genoemde plaat van The Watch al goed vonden, zullen zich aan deze plaat geen buil vallen.

Markwin Meeuws