Na “Hologram” (1991) en “More Grains Of Sand” (1994) is “Fears” het derde album van de Zwitserse neo-progband Clepsydra. Het is het album waarop gitarist Marco Cerulli voor het eerst te horen is en het laatste waarop bassist Andy Thommen aan de dikke snaren plukt. Veel mensen beschouwen “Fears” als een mijlpaal in de neo-prog. Ik ga daar helemaal in mee, maar naar mijn mening heeft het album deze status te danken aan de eerste twee nummers. Soaked en The Missing Spark zijn twee zeldzaam mooie nummers. Eigenlijk kan je de nummers niet los van elkaar horen en vormen deze twee dus een muzikaal avontuur van dik achttien minuten. Op deze twee nummers kom ik straks nog terug.De rest van de nummers haalt niet het niveau van de eerste twee, maar dat betekent niet dat resterende nummers niet goed zijn, in tegendeel. Het afsluitende nummer Fear is met zijn bijna elf minuten het langste nummer van de cd. Het nummer wordt gekenmerkt door heerlijk gitaarspel van nieuweling Marco Cerulli. Met zijn vaak heerlijke en lange, typische neo-prog solo’s (slepend en hoog) doet hij de vorige gitarist Gabriele Hofmann met gemak vergeten. (Hofmann zou later opnieuw van zich laten horen, nu als Lele Hofmann, met zijn nieuwe band Shakary waarmee hij twee albums uitbracht “Alya” en “The Last Summer”.) Het gitaarspel is zondermeer de sterkste troef van het hier besproken album. De melodie van het nummer is heerlijk, je zit er direct helemaal in en voor je het weet ben je alles om je heen vergeten. Soepel loodst de band de luisteraar van breed uitgesponnen instrumentale- naar gezongen passages met daartussen mooie rustpunten.
Ook The Nineteenth Hole is een geweldig nummer. Hierin laat toetsenist Philip Hubert horen dat hij heel wat in zijn mars heeft. Een heerlijk zwevende toetsensolo vormt het thema van het nummer dat regelmatig terug keert. Zanger Aluisio Maggini heeft een licht theatrale stem die met licht accent heel sterk uit de verf komt. Aan het einde van het nummer kom je door mooi saxofoonspel weer helemaal tot rust en zweef je even helemaal weg.
The Age Of Glass verloopt lekker up-tempo en wordt wederom gedomineerd door sterk gitaar- en toetsenspel. De zang doet nogal theatraal aan en geeft het nummer zo een dramatisch tintje. In Fearless gaat toetsenist Philip Hubert opnieuw helemaal los met een lange zwevende toetsensolo waarbij het onmogelijk is om nog stil te blijven zitten! Daisies In The Sunshine is een instrumentaal nummer waarin alleen de akoestische gitaar te horen is. Op zich klinkt het best aardig, maar als je de cd in zijn geheel beluistert, valt het nummer behoorlijk uit de toon en past het gewoon niet tussen de rest van de nummers.
Zoals ik al in het begin zei, vormen Soaked en The Missing Spark het absolute hoogtepunt van deze schijf. In Soaked vraagt een man zich af of hij nu gedroomd heeft of dat hij echt zelfmoord heeft gepleegd en van de rotsen de zee in is gesprongen. Een behoorlijk dramatisch onderwerp dus. Het opent met het geluid van regen en onweer en een gregoriaans koor waardoor stevige drumloopjes te horen zijn. Dan barst de gitaar los met een stevige slepende solo, deze solo vormt het thema van het nummer. Rustige stukken worden afgelost door fantastisch gitaarspel. De rust wordt even teruggebracht met zacht toetsenspel en een lekker ronkende basgitaar, terwijl je druppels in het water hoort vallen, het doet wat claustrofobisch aan, en dat is precies de bedoeling. De rust wordt zalig verstoord met wederom een prachtige gitaarsolo, kippenvel!
Het geluid van regen brengt je weer met beide benen op de grond, maar niet voor lang. Het nummer gaat naadloos over in The Missing Spark. Het gitaarthema dit nummer is absoluut briljant, na al die luisterbeurten fietst hij nog steeds met gemak rechtstreeks mijn ziel in! De zang is prachtig theatraal en geeft me kippenvel van teen tot kruin. Alle tempowisselingen, de zwevende toetsensolo’s en het heerlijk basgitaarspel maken het nummer tot een ware klassieker. Het beschrijven van dit nummer is eigenlijk een onmogelijke opgave, je moet het gewoon ondergaan, het liefs met zo veel mogelijk decibellen, je zal je buren er een plezier mee doen!
Mijn advies bij het beluisteren van deze plaat is om met het derde nummer te beginnen en de eerste twee voor het laatst te bewaren. Ik heb zelf namelijk ervaren dat de rest van de cd best tegenvalt als je gewoon bij het begin begint. En dat terwijl de rest van de nummers prima zijn. “Fears” is een album dat voor elke neo-prog liefhebber verplichte kost is.
Maarten Goossensen