Nolan, CliveAlbum

Op het moment dat ik de laatste hand leg aan deze recensie, woedt buiten een voorjaarsstorm. Het is meivakantie (in het dagelijks leven is uw recensent docent), maar onverbiddelijk beukt de regen en wind op mijn woning. Waarom nu deze opening? Nou, omdat “Song of the Wildlands” hetzelfde woeste en overweldigende geluid laat horen. Alleen dan van varende Vikingen!

Met deze nieuwe plaat voegt Clive Nolan, want over hem hebben we het, weer een imposant werk aan zijn oeuvre toe. Naast Arena heeft Nolan zich de laatste jaren vooral toegelegd op het maken van werken die sterk de musicalrichting opgaan. Dat begon met “She” in 2008 onder de naam Caamora, en vervolgens “Alchemy” en “King’s Ransom”. Nu vind ik dat zeker goede muziek, maar met name door de lengte (twee volle cd’s) ook een hele zit. In retrospectief vind ik “She” de beste, met name door de ‘spontaniteit’ van de muziek en de verbinding met progrock is hier sterker dan op bijvoorbeeld “King’s Ransom”.

Om heel kort te gaan: op Met “Song of the Wildlands” combineert Nolan “She” met “The Hound of the Baskervilles”, het tweede album dat hij maakte met Oliver Wakeman. Dat betekent dat Clive ons trakteert op een overdonderend, bombastisch en zeer melodieus spektakelstuk. Hij heeft een ‘seculier oratorium’ willen schrijven. Dus een groot stuk voor orkest, koor en solisten. Om een beeld te schetsen: de Messiah van Händel is een oratorium. Ambitieus dus.

Als verhaal heeft Nolan het oud-Engelse gedicht van “Beowulf” gekozen. Een dergelijk episch gedicht past uiteraard erg goed bij Nolans muzikale geweld. Dit gedicht stamt uit rond 1000 n.C. en is één van de oudste nog bekende Engelse gedichten. Het bijzondere van dit gedicht is dat het eigenlijk een viking verhaal is en plaats heeft in Scandinavië. Beowulf is een held uit Geatland (nu Zweden). Hij verslaat het monster Grendel en wordt uiteindelijk koning. Beowulf sterft in de strijd tegen een draak, die hij overigens wel verslaat.

In “Song of the Wildlands” volgt Nolan dit verhaal. Ross Andrews is de verteller, die de luisteraar door het verhaal heen helpt. Daarmee doet het album direct denken aan “The Hound of the Baskervilles”. Ook valt op dat het allemaal wat directer is dan dat op “Alchemy” en “King’s Ransom” is te horen. Daarmee doet het vooral denken aan “She”. Zoals ik al wel heb laten doorschemeren is de muziek helemaal Clive Nolan. Houd je van wat hij in het verleden heeft gedaan, zul je van “Song of the Wildlands” genieten. Haak je af bij zijn (recente) solo-werk, zal dat ook nu zo zijn. Ik hoor zelf absoluut bij de eerste categorie. De melodieën zijn geweldig en meeslepend. Muzikale thema’s komen terug, maar niet te vaak. Zoals verwacht kan worden bij een dergelijk episch verhaal is de muziek bombastisch en overweldigend. Je wordt helemaal in het verhaal getrokken. Je ziet Beowulfs strijd voor je geestesoog zich voltrekken.

En waar ik heel blij van word is de kwaliteit van de zang. En dat is bij een album als deze, dat als het ware vol wordt gezongen, noodzaak ook. Voor de zang zijn Ryan Morgan (Beowulf), Christina Booth (Tyra), Gemma Ashley (Solveig) en Natalie Barnett (Freja) verantwoordelijk. Vooral Christina Booth is voor ons bekend als zangeres van Magenta en zij leende haar stem voor meerdere producties van Nolan. Door het gebruik van traditionele Noorse instrumenten én een koor van 200 zangers die in oud-Engels zingen, weet Nolan bovendien passende en nieuwe elementen in te voegen. Daarmee verbreedt hij weer zijn horizon. “Song of the Wildlands” klinkt nog grootser dan eerdere producties, en dat wil wat zeggen.

Het is ondoenlijk om elk nummer apart te bespreken. “Song of the Wildlands” neem je tot je als één geheel. Laat je  meevoeren in een episch verhaal. Laat je verleiden door de geweldige melodieën en prachtige zang. Neem er wel de tijd voor. Het is geen muziek om op de achtergrond op te zetten. Je krijgt een totaalkunstwerk, dat ook tijd nodig heeft om zich te laten ontdekken.