ClockworkAlbum

Het uit Brunssum (Limburg) afkomstige Clockwork maakt allesbehalve prog met een zachte g. Nee, de band maakt muziek die in de hoek ligt van onder andere Kansas, Rush en Dream Theater maar ook namen als Knight Area en Silhouette kunnen genoemd worden. Prog met een volle O dus, lekker bombastisch, fraai gelaagd, sterk van melodie, af en toe wat theatraal en behoorlijk virtuoos. Alles is, zoals dat ook uit de schrijfsels op hun site blijkt, overgoten  met een classic rock-sausje. Dat wil nog niet zeggen dat de band geen complexe muziek maakt. Deins absoluut niet terug voor die vermeende rock-insteek en oordeel zelf. Het hier besproken “Unbreakable” is weliswaar slechts een ep, het vier nummers tellende schijfje laat onverbiddelijk horen dat het very oké is bij de heren van Clockwork.

“Unbreakable” is niet zomaar een album. Het laat een band horen met een rugzakje. Vanaf de oprichting in 2007 door gitarist Bas Welling, synthesizerspeler Remy Smeets en drummer Ivo Cleven gaat het jarenlang hosanna met de band die verder bassist Sjon Bremmer en op dat moment nog zanger Rob Bolk in de gelederen heeft. In eigen beheer verschijnt in 2010 hun debuutalbum “Dawn” en er volgt een periode met enkele optredens. Ook wordt er nieuw materiaal geschreven en als klap op de vuurpijl weet de band in 2014 een platencontract in de wacht te slepen bij RVPrecords. Er verschijnt een heruitgave van “Dawn” en daarna gaat het enigszins mis bij de band. Zanger Bolk moet wegens medische redenen de band verlaten en dat is een danige schep zand in de raderen van Clockwork. Jarenlang is de band tevergeefs op zoek naar een nieuwe zanger en voor de opnames van “Unbreakable” wordt dan ook besloten om met een gastzanger te werken. Jan Willem Ketelaers is de naam, een ervaren zanger die onder meer bij Ayreon op “The Source” achtergrondvocalen doet en bij The Who’s Tommy in Concert en The Classic Rock Show zingt. Ik hoop vurig dat de man zal blijven bij Clockwork, aangezien zijn verrichtingen in drie van de vier nummers passen als gegoten. Zijn stem doet denken aan een kruising tussen Mark Smit en James laBrie, aangenaam en soms bijtend. Eigenlijk komt “Unbreakable” over als een enorme ontlading. Het lijkt wel of door de toevoeging van Ketelaers een ieder ontketend is.

Vanaf het openende titelnummer heerst er een uitbundigheid op “Unbreakable” om blij van te worden. Er komt een lekkere synthesizersolo voorbij en de gitarist weet tijdens zijn solo heel goed met welk gevoel hij z’n snaren aan moet slaan. Aan het eind van het nummer gaat Ketelaers de samenzang met zichzelf aan wat een heerlijk Steve Walsh-effect met zich meebrengt. Met de klanken van een Fender Rhodes-piano zet de ballade Subject To Change zich in gang en het is typisch hoeveel juist hier de rustige stem van Ketelaers op LaBrie lijkt. Het nummer ontwikkelt zich tot een prachtige powerballade waarna ragfijn pianospel het mag beëindigen. Het instrumentale Test Of Time is een prima staaltje samenwerking tussen de heren maar dat is niks nieuws. Het is knap dat niemand te veel hooi op z’n vork neemt en hoe dan ook in dienst staat van het geheel. Met het epische Daughter Earth sluit deze ep waardig af. Het is een nieuwe opname van een oud nummer, sterker nog, Daughter Earth was het eerste vocale nummer dat de band ooit schreef. Er zit een lekkere onbevangenheid in die bands als Pallas en Marillion in de jaren ’80 ook hadden en zo is daar ineens een passage met akoestische gitaar. Clockwork doet het gewoon.

Als je “Unbreakable” beluistert kan je volgens mij niks anders dan de band het beste gunnen. Je doet jezelf geen plezier door dit album links te laten liggen omdat het ‘maar een ep’ is. Elke byte verdient aandacht en die is graag gegeven. Het kan toch niet anders dan dat deze ’tik’ in de toekomst een enorme ’tok’ zal zijn.

Dick van der Heijde