Closure In MoscowAlbum

De Australische band Closure In Moscow (wedden dat die mannen inmiddels wel een paar discussies achter de rug hebben over de houdbaarheid van die bandnaam?) heeft zich de laatste tijd vooral beziggehouden met het opnieuw uitbrengen van hun eerdere materiaal, maar nu is er dan toch eindelijk een nieuwe plaat. Gestoken in een onwaarschijnlijk lelijke hoes is dit een opvallende stap vooruit voor de band uit Melbourne.

Wie eerdere recensies van de band opzoekt op deze website – en even serieus, wáárom doe je dat nou niet eens een keer? – ziet bij drie verschillende recensenten dezelfde referentie terugkomen: The Mars Volta. Dat was niet zo’n rare gedachte, al zeg ik het zelf: hoog tempo, gegilde emo-zang, hard riffende gitaren, de tekst schrijft zichzelf. Des te opvallender dat de band op “Soft Hell” uit een ander vaatje tapt.

De al te doorzichtige verwijzingen naar The Mars Volta zijn verdwenen. Daarmee is ook de prog wel grotendeels uit de muziek verdwenen, overigens. Wat overblijft, zijn twaalf korte liedjes die uitblinken in ritmische excellentie en op die manier voor de gemiddelde progliefhebber (hij heet Henk, hij woont in Eindhoven) nog zeer genietbaar zijn. De achtergrond is punky powerrock, de uitwerking is meer dan interessant.

Wat vanaf de eerste noot opvalt, zijn de transparantie van de muziek, de arrangementen en de klank. De band benadert de muziek op een zeer volwassen manier, in alle drukte zeer beheerst en virtuoos. Zanger Christopher de Cinque heeft een prettige stem, drummer Salvatore Aidone is een absolute virtuoos en de andere muzikanten doen heel goed wat ze moeten doen. Daarbij valt op dat sommige stukken zeer bewust hitpotentie hebben meegekregen. Single Better Ways is een zeer aanstekelijk nummer, een misschien wat te stevige verwijzing naar de huidige hitparades.

Er zitten geen slechte liedjes tussen, maar als ik een hoogtepunt zou moeten aanwijzen, dan is dat voor mij Keeper Of The Lake, een buitengewoon slim liedje dat vanwege het iets lagere tempo ook een mooi centraal stuk op de plaat is. Maar eigenlijk is de hele plaat erg fijn, van het funky Holy Rush tot het ritmische wonderkind Jaeger Bomb. Closure In Moscow heeft hiermee een gigantische vooruitgang geboekt, al moet je erkennen dat de noodzaak om de band nog op deze pagina’s te beschrijven langzaam aan het verdwijnen is. Hoe goed het ook is, prog is het niet.