CloudkickerAlbum

Als Cloudkicker in grotere kring bekend was geweest, had je kunnen spreken van een jarenlang in stand gehouden enigma. Nu je, net als iedereen, waarschijnlijk nog nooit van de vent gehoord hebt, kan ik dat moeilijk volhouden en was het vooral een pseudoniem, zoals er in elke muziekstroming zoveel rondzwerven. Wel een vooruitstrevend fenomeen, dat al jaren voordat dat mode werd zijn muziek gratis weggaf op internet, maar je kunt moeilijk de Grote Onbekende zijn als niemand je kent.

Enfin, zelfs dat beetje mysterie verdween toen bekend werd dat Cloudkicker gewoon een mannetje is uit Columbus Ohio, ene Ben Sharp, die zijn muziek als een geinige hobby ziet en meer niet. Deze recensie en dit album hebben we dan ook te danken aan de post-prog rockers van Intronaut, een band uit Los Angeles. Die zanikten Sharp net zo lang aan zijn kop tot hij toegaf en meeging op tournee. Dit album is, zoals de titel al een beetje verraadt, een registratie van die tournee.

Het stel maakt post-metal, een beetje wat ik me voorstel van een botsing tussen Tool en Tortoise, spijkerhard gebeuk op snaren en trommels, zonder zang, couplet, refrein of ander onderscheid des persoons. Daarmee is niet gezegd dat alle nuance bij de deur is afgegeven. De heren hebben oor voor dynamiek en kunnen zich inhouden, maar doen dat bijna niet. De muziek klinkt als georganiseerde chaos waarvan ik blij ben dat ik het op cd mag beluisteren en niet live in de zaal. Alhoewel, het klinkt wel als een gezellige boel, je hoort het publiek lekker meeschreeuwen en babbelen (zegt Ben: “We spelen nog drie liedjes,” schreeuwt een sukkel uit het publiek: “nog drie liedjes! Nog drie liedjes!”).

Mooi is het niet, dat ongenadige rauzen en riffen, maar het heeft toch wel wat. Het is lekker opzwepende muziek, zit soms knap in elkaar en wordt voortreffelijk gespeeld. En wat ook fijn is: het duurt nog geen drie kwartier. Want op een gegeven moment heb ik het wel gehad met dat gerag. Ook vervelend: zelfs na zes keer beluisteren houd ik die nummers niet uit elkaar.

In elk geval maakt de plaat nieuwsgierig naar de rest van het oeuvre van Cloudkicker en Intronaut (er zijn bijvoorbeeld slechtere manieren om je boxen op te blazen dan met Intronaut’s “Habitual Levitations” uit 2013), maar voor een lekker avondje bij de open haard zou ik een ander plaatje uitkiezen. Iets van Barry Manilow of zo.

Erik Groeneweg