Clouds CanAlbum

Artiesten die bedrukkende muziek maken, willen na verloop van tijd nog wel eens uitwijken naar luchtigere klanken. Composities hoeven immers niet altijd melancholiek te klinken en warme, toegankelijke sfeerschetsen zijn tevens aangenaam. Dit zagen we bijvoorbeeld het afgelopen jaar bij Steven Wilson. Deze twee Duisters lijken nu eenzelfde soort stap te zetten. ‘Leave’ is namelijk eveneens een plaat waar regen voor zonlicht plaats lijkt te maken.

Hoewel de band met deze plaat debuteert, maakt Thomas Tielen, beter bekend als T, al sinds 1999 ijzersterke progrockplaatjes. Daar waar het solowerk van T dikwijls dreigend en melancholiek van kleur is, klinkt dit album een stuk frisser. Dit differentieert Clouds Can van zijn solowerk. De muziek doet denken aan Marillion onder leiding van Steve Hogarth, al brengt de poppige ondertoon ook Flower Kings in het geheugen. De luisteraar mag dus dromerige symfonische rock verwachten met een aangename, enigszins bitterzoete sfeer.

De heren geven voorts aan dat ze met “Leave” een popalbum wilden maken. Al vermelden ze, grappig genoeg, daarbij dat dit eigenlijk enkel betekent dat de nummers de tien minuten niet overstijgen. Desalniettemin is de muziek hier best toegankelijk. Welhaast een snoeppot vol met aangename symfopop! Zo is bijvoorbeeld This Dream Of Me gewoonweg muzikaal zoetgoed. De dromerige percussie waarmee het nummer start, opent het album op intrigerende wijze en de gehele compositie ligt prettig in het gehoor. Zelfs na verschillende luisterbeurten klinkt het zeer aangenaam.

Het hoogtepunt van deze plaat, Life Is Strange, vinden we nochtans een paar plaatsen verder. Het nummer begint met een mooie, weidse sfeertekening waarna melancholische gitaar- en baslijnen op fietstempo doortrappen. De compositie eindigt vervolgens met een prachtige gitaar-eruptie.

Hoewel de hemel op deze plaat overwegend helder is, komen we toch nog één muzikale stormwolk tegen. Insomina begint toepasselijk met het geluid van een klok. Beklemmende muziek voor slapeloze nachten. Clouds Can zet hier een sterke, ietwat paranoïde sfeer neer en de toevoeging van een saxofoon geeft het nummer zelfs iets dreigends. Deze compositie heeft bovendien een uitstekende conclusie, wat opnieuw het resultaat is van het uitstekende gitaarwerk. Het nummer lijkt desondanks wel wat los te staan van de rest van het album.

Helaas is niet alles even overtuigend. Zo is On The Day You Leave zo sentimenteel, dat ik haast  verwacht dat een denkbeeldig publiek massaal aanleiding ziet om aanstekers in de lucht te steken. Change Of Heart weet tevens de aandacht niet helemaal vast te houden. De intro klinkt nochtans goed met wat prettig pianospel en een ingetogen sfeer. De rest van het nummer biedt de luisteraar echter voornamelijk overdreven bombast dat niet door de compositie wordt gedragen. Het is jammer dat deze twee dieptepunten afleiden van wat over het algemeen een overtuigend album is.

“Leave” is kortom best genietbaar. Met name het uitstekende gitaarwerk en het interessante percussiewerk valt op. Verder mag de luisteraar een plaat vol met symfonische snoepjes verwachten. Hoewel dit album overwegend overtuigt, staat er een aantal missers op deze plaat. Het fundament voor deze nieuwe band is in elk geval gelegd.

Luke Peerdeman