ClouxAlbum

Was er al een liedje geschreven over een boer? En dan bedoel ik niet de persoon maar het geluid dat mensen plegen voort te brengen als ze vol zitten? Niet dat mij bekend is in elk geval. Wel, de tekst is net zo smakeloos als de titel Burp doet vermoeden. Grappig? Het is maar of je het een genot vindt om allerlei oprispende geluiden aan te horen. Het is wel duidelijk dat gitarist Cloux zichzelf (nog) totaal niet serieus neemt.De ‘grote’ man achter de muziek is de Fransman Sylvain Ducloux, kortweg Cloux genaamd, die alles componeerde en produceerde. Het is een eenmanszaakje, de man nam alle (bas)gitaren ter hand, maar liet zich door een aantal lieden bijstaan op basgitaar (Zolli/Kengo) en het heerschap Fleurry (de term zanger wil ik liever niet gebruiken) mocht zijn onsmakelijkheden met zijn stem tijdens Burp uitbraken (met behulp van diens brein kwam ook het tekstje tot stand). Hij werd tevens vriendelijk verzocht om, nu hij toch dronken was, ook zijn best te doen om het nummer Human Being op een onmenselijke manier te vergallen. Het klinkt allemaal zo dood als metaal! En dan toch met een stalen gezicht beweren dat hij echt geen beest is. Je houdt mij niet voor de gek!

De muziek drijft totaal op de gitaar, dat geworteld is in de jazzrock traditie. Ik hoor ook echo’s van de meester, Jimi Hendrix. Uiteraard kan Cloux niet in diens schaduw staan. Er worden wat progressieve (metal) breaks aan toegevoegd om te trachten het wat naar die kant te schuiven, maar eigenlijk is hij gewoon een gitarist die aardig speelt en probeert om zijn fushion aan het publiek te verkopen. Met flarden Satriani en Vai wordt een eigen lappendekentje samengesteld. Het verschaft voldoende warmte, maar levert uiteindelijk te weinig energie op om te spreken van een ontdekking.

Het nummer Treacle heeft zeker zijn momenten, al is het doorspekt met allerlei ondefinieerbare geluiden, opgewekt door de gitaar, maar het herbergt zeker mooi harmonisch spel. Lead On is de duidelijkste poging tot een progmetalsong, maar zou met zang veel attractiever zijn geweest. Het constant stotteren van de gitaar werkt me trouwens wel op de zenuwen. Anderen zullen zweren bij deze extremiteit. Het helpt dat de nummers kort gehouden zijn, zodat het nergens echt een pijniging wordt.

De op het hele album ingezette drumcomputer doet afbreuk aan de volheid van de muziek. Al zou een drummer van vlees en bloed deze cd ook niet erg veel de hoogte in hebben geholpen. Ja, natuurlijk realiseer ik het me, het is een debuut. Laat ik dat vooral niet vergeten! Ik geef de man dan ook het voordeel van de twijfel, want hoewel nog niet helemaal volwassen, Ducloux lijdt helemaal geen gezichtsverlies op compositorisch vlak. Het titelstuk laat dat horen. Ook weer ingekleurd met dat kenmerkende nerveus bijtende spel van de jonge snarenplukker, maar dat creëert ook weer een mooi contrast met de melodieuze passages.

Dit minialbum (het klokt een kleine 22 minuten) is absoluut iets voor jou als je houdt van een grap en een grol op een platvloers peil. Voor mij geldt dat als Cloux dat allemaal achterwege laat, of humor met iets meer niveau brengt en tevens op de proppen komt met een zanger die zijn ambacht verstaat en meer de diepte zoekt op het gebied van zijn composities, de opvolger van “Full Fool” van deze ‘coole’ Cloux clan een te gekke recensie oplevert.

Ton Veldhuis