Code 18Album

Code 18 is de band van Johnny Maz. Deze Canadese toetsenist is met name bekend van de formatie Huis. In 2008 formeerde Maz al de band Code 18 om zijn muzikale eigen ideeën aan de slag te gaan.

Toch duurde het pas tot dit jaar dat het debuut “Human Error!” het licht zag. Op deze plaat werkt Maz met name samen met muzikanten die hij al jaren kent uit de progressieve scene in Quebec, het Franstalige deel van Canada. Code 18 bestaat uit Bönz die zowel de zang als basgitaar voor zijn rekening neemt, en JF Rémillard die de gitaren bespeelt. De muziek is hoorbaar vanuit de toetsen geschreven en eerlijk gezegd bevalt me dat wel bij de neoprog die Code 18 ons voorschotelt. Als het gaat om de gastmuzikanten is alleen Michel St-Père mij bekend. Ik neem aan dat de meeste liefhebbers van neoprog hem kennen van de bands Mystery en Huis.

Met het noemen van deze twee namen heb ik direct twee bands genoemd met wie Code 18 vergeleken kan worden. Muziek met duidelijke wortels in jaren ’70 Genesis (met name de periode toen Collins net de zang voor zijn rekening nam) en bands uit begin jaren ’80, denk dan aan IQ en in iets mindere mate Marillion.

“Human Error!” is een conceptplaat over twee naties die vechten om water. De plaat opent met Crystal Of Time. Een typische neoprogsong: springerig, zwevende toetsen en doorklievende gitaarsolo’s. De stem van Bönz herinnert in de verte aan die van Peter Nicholls van IQ. De muziek doet me sterk denken aan Arena.

Waste is een lang nummer van bijna een kwartier. Het nummer begint rustig. De ingetogen zingende Bönz klinkt wat geforceerd. Na zo’n zes minuten raakt het nummer op stoom. De muziek gaat de kant op van de latere Galahad, maar beklijft wel minder. Ik vind ook dat het nummer wel erg lang rond dezelfde melodielijnen blijft cirkelen.

De songs worden afgewisseld met korte instrumentale nummers, in de meeste gevallen ‘underlude’  genaamd. Een band als Arena deed dat bijvoorbeeld ook op “Songs From The Lion’s Cage” en “Pride”. Maar eerlijk gezegd doet het mij vooral verlangen naar weer een gewoon nummer. Underlude II doet denken aan een nummer van bijvoorbeeld Jean Michel Jarre.

They Took It All is voor een groot deel instrumentaal en is een wat agressiever nummer in de sferen van Galahad en Arena met een toefje jaren ’70. Het nummer Drought is wat onopvallend, maar JF Rémillard schudt wel een mooie gitaarsolo uit zijn mouw; wat mij betreft één van de hoogtepunten van deze cd. Het slotnummer Bed Time Story gaat de kant op van Mystery en Huis en wordt gezongen door zangeres Rachelle Behrens. In dit nummer komt Styx om de hoek kijken. Het is best mooi, maar het kabbelt wel een beetje voort totdat Rémillard nog één keer zijn kwaliteiten laat horen.

Code 18 heeft met “Human Error!” een gedegen neoprog plaat gemaakt, maar ook niet meer dan dat. De toetsen van Johnny Maz springen eruit, maar de songs van zijn andere band Huis zijn beter, consistenter en interessanter. Ik mis ook de frisheid en toegankelijkheid die ik juist van neoprog bands kan waarderen. De ideeën zijn in orde, maar songs die meer beklijven en een sterkere zanger zou al een flinke slok op de borrel schelen.