CoevalityAlbum

Vrienden, ik durf best te bekennen dat veel van de muziek die tegenwoordig onder de noemer “Prog” op de markt wordt geslingerd, me redelijk Siberisch laat. Been there, done that, ik heb het T-shirt wel in de kast hangen maar ik ga het nooit meer aantrekken. En af en toe ontdek je een plaat die je weer helemaal naar adem doet snakken. “Multiple Personalities” is zo’n plaat.

Aan de hoes zie je dat overigens niet af, die scoort vrij hoog in de categorie “Leuk dat je zus kan schilderen, maar heeft ze wel eens aan lenzen gedacht?” Afzichtelijke aliens in het soort landschap dat Bob Ross zaliger placht te schilderen als hij scheef stond van de paddenstoelen. Niet helemaal mijn smaak, zal ik maar zeggen.

Volgens de informatie op Bandcamp, waar je de cd kunt bestellen, is “Multiple Personalities”, waar de band uit Los Angeles overigens tien jaar aan gewerkt heeft, een conceptalbum. Maar wat het concept dan precies is, wordt nergens duidelijk. Gezien de titel en liedje 5 zal het wel over meervoudige persoonlijkheidsstoornis gaan. Op de hoes zie je, als je durft te kijken, immers ook allemaal mensen met meerdere gezichten, maar bij instrumentale muziek vind ik dat toch een beetje gedoe.

De muziek daar en tegen is niet van deze wereld, zo goed! Stel je voor: drie mannetjes, met een zes-snarige fretloze basgitaar, een zeven-snarige gitaar, een trompet en een groot drumstel. Alle drie zijn ze echt onmogelijk goed op hun instrumenten, waarbij je het aangename gevoel krijgt dat ze niet eens op hun toppen spelen. Het klinkt ook nog eens allemaal erg beheerst, namelijk.

Voor een deel komt dat ook door het geluid dat gitarist Reicher kiest. Bij een powertrio in dit genre verwacht je Joe Satriani en John Petrucci, dat scheurgeluid. Maar Reicher kiest voor een kwikzilveren, helder klank die me nog het meeste deed denken aan Allan Holdsworth ten tijde van zijn briljante LP “Road Games”. Ja, dit bandje is zó goed. In de solo’s pakt Reicher wel een lekker scheurgeluid, maar als slaggitarist en (veelvuldig) snarentapper klinkt zijn instrument als een helder carillon.

Door die klank, in combinatie met de fretloze basgitaar van Elliott, klinkt de muziek heerlijk open, waardoor je ook de drukste passages veel beter kunt beluisteren. En druk, dat zijn de mannen af en toe wel. Luister maar eens naar Oceania, waarin jazz, funk, hardrock en reggae elkaar in een moordend tempo afwisselen. Maar het blijft fris klinken, door de prachtige klankkeuze en de open productie.

Eervolle vermelding overigens voor drummer Prado, die schitterende partijen drumt, over het algemeen dienstig is aan het bandgeluid, maar ook wel hier en daar zijn momentje pakt, zoals in MPD. Met hier en daar een toefje synthesizer en voornoemde trompet is het geluid helemaal af. Als je die power inzet voor zulke machtige composities, denk aan de Steve Morse Band zonder de blues en Rush zonder de distortion, dan krijg je een indruk van het plezier waarmee ik dit wonderschone album keer op keer op keer beluister. En dan heb ik het nog niet eens over de bassolo’s van Elliott. Prachtig, prachtig.

Het jaar is nog niet om, maar deze staat in mijn top 3. Met zulke platen houden we de Prog nog wel een paar jaartjes fris. Doe je zelf een plezier en kijk het Youtube filmpje even. Graag gedaan!