Colin Bass & Daniel BiroAlbum

Wellicht kent u de uitdrukking ‘hoe later op de avond, hoe schoner het volk’. De vrienden Colin Bass, met name bekend als bassist van Camel, en toetsenist Daniel Biro hebben een album gemaakt dat ik uitermate geschikt vind om vooral ’s avonds te draaien. Tenminste, uw recensent draait dit album altijd wat later op de avond. Ik vind het een ideaal album om de stress van de werkweek van me af te laten glijden.

De heren brengen progressieve pop en sfeervolle songgerichte symfonische rock. Op maar liefst vijf nummers laat Andy Latimer van zich horen met prachtige gitaarsolo’s. Het doet daarom ook denken aan bijvoorbeeld het werk van David Manasian. Muziek die ook sentimenteel, tijdloos, soms wat onevenwichtig is en die mij op de een of andere manier weet te raken. Te soft, deze muziek? Ja wellicht, maar nogmaals: op de een of andere manier voelt “More” weldadig aan. Zijn dan alle nummers even goed? Nee. Haalt u dan de verfoeide dan wel geprezen hashtag ‘jaarlijstmateriaal’ van stapel? Ook niet. Waar het mij om gaat is dat muziek mij raakt. Omdat Latimer Deep Fake, een redelijk doorsnee nummer, met zijn solo ver boven uit het maaiveld uit laat stijgen. Is het omdat ik juist zijn solo’s mis? Het slotstuk van Deep Fake is een lust voor het oor. Dit is symfonische muziek waar ik in elk geval niet genoeg van kan krijgen.

Colin Bass is zoals gezegd met name bekend als bassist van het vermaarde Camel. Maar hij heeft ook een aantal soloalbums gemaakt. “An Outcast of the Islands” is bijvoorbeeld een fraai album, met name ook door bijdragen van zijn Poolse vrienden van Quidam. De vriendschap van Bass met Biro gaat terug tot een muziekzomerkamp in de Franse Alpen, toen Biro veertien jaar oud was en Bass daar (net lid van Camel) enkele workshops verzorgde. Ze hielden door de jaren heen contact en deze langdurige vriendschap resulteerde in deze tweede plaat, getiteld “More”.

Het album begint met het titelnummer. Bass is goed bij stem op dit fijne, wat laidback popnummer. Out Of My Head is het tweede liedje en dat kan ik maar blijven draaien. Dit is progressieve pop in optima forma, wat mij betreft. Op het wat slepende New Words is Andy Latimer voor het eerst te horen met zijn kenmerkende gitaarspel. Dit liedje is zeker niet het sterkste op dit album, maar wat is het fijn om Latimers lyrische gitaarspel weer te horen.

Dinner in Delphi is een broeierig en symfonisch nummer. Het roept herinneringen op aan jaren 90 Camel en Genesis (en dan met name “Calling All Stations”). Wederom fraai werk van Latimer ook in deze song. Het wat eendimensionale Back Again is een soort van de single van dit album. Het heeft een wat jaren 60 sfeertje, maar is mij wat al te simpel.

Het reeds gememoreerde Ghost of a Flea is dan een stuk beter. Een van de prijsstukken op dit album is Deep Fake. Mooie symfonische pop, die na drie minuten pas echt ontploft als de spanning wordt opgebouwd en Latimer een zeer fraaie gitaarsolo laat horen. Ik word echt enorm blij van deze stuwende en in laagjes bouwende symfo. En dan komen we ook bij de kern: het raakt mij en ik wil het steeds weer horen. Met het fraaie Smile of Smiles besluiten Bass en Biro deze plaat. Ook Latimer tovert nog een lyrische gitaarsolo uit zijn mouw. De muziek roept lichte herinneringen op aan “Harbour of Tears” van Camel.

Is dan “More” net zo goed als de latere platen van Camel? Nee. Verwacht geen “Dust and Dreams” of “Rajaz”. Dat is ook niet realistisch, lijkt mij. Wat je wel krijgt is een sfeervol album met mooie liedjes en het kenmerkende lyrische gitaarspel van Andy Latimer. “More” is een album dat mij bij de kladden grijpt. Het album is weldadig op een manier die mij nu, in deze fase van mijn leven, aanspreekt. Ik kan mij goed voorstellen dat bezoekers van deze site dit album al te veel richting pop vinden gaan. Ik ervaar “More” als een warm bad. Dit is een aanrader voor wie houdt van symfonische pop met een Camel-touch.