Edward, Colin & Jürjendal, RobertAlbum

In de wereld van de ambient muziek is het bijzonder lastig om je te onderscheiden. Er is zoveel van die muziek, meestal niet via grote platenmaatschappijen uitgebracht, maar in de hoekjes van het wereldweb opgebloeid, dat het de liefhebber wel eens bang te moede wordt. Het lijkt wel alsof de muziek sneller kan worden gemaakt dan beluisterd. Producers maken soms wel zes platen in een jaar. Dat is nog niet eens een oordeel over de kwaliteit, meer een reflectie op het overstelpende aanbod. Maar als we het over kwaliteit gaan hebben… Wat maakt de ene sonore synthesizerbrom met achtergrondgereutel nou zoveel beter dan de andere? Het is bijna niet te doen.

Gelukkig is dít project gezegend met een aantal positieve factoren. Zo is er de deelname van een, vooral dankzij zijn vorige werkgever, bekende muzikant. Colin Edwin zet onder die schurkende geluidswolken groovy baspartijen, lekkere funk of dub, waarmee hij wat structuur aanbrengt in de galmende brij. Verder is er de creatieve gitarist Robert Jürjendal, die zijn gitaren heel knap kan laten klinken als een synthesizer, maar er gelukkig vaker voor kiest om dit niet te doen. Robert, die zijn mosterd haalde bij Robert Fripp, heeft een breed klankpalet, dat nog het meest overtuigt als hij echte gitaarklanken inzet voor echte themaatjes, zoals in het fraaie Unknown Hands, waar een mooi melodietje ineens iets lichts aan de muziek toevoegt.

Want dat is wel de derde onderscheidende factor; bij sommige stukken is de muziek aanmerkelijk meer dan die flarden gesamplede mist. In Penumbra bijvoorbeeld speelt Robert zowaar een repeterende partij, waar Colin op antwoordt. Dat komt dan ineens verdacht in de buurt van een liedje.

Ik wil maar zeggen: een synthesizer aanzetten kan iedereen, Colin en Robert voegen wel degelijk zoveel toe dat het interessante muziek wordt. Soms droevig, soms een beetje abstract, maar hoofdzakelijk erg mooi. Meer dan bij veel ambient acts krijg je de indruk dat deze muziek echt is bedacht, en niet uit toeval is ontstaan. Dat lijkt flauw, maar luister maar eens naar tien willekeurige ambientalbums en je gaat snappen wat ik bedoel. Helemaal ontkomen de mannen echter niet aan een zekere gelijkvormigheid of zelfs – letterlijk – eentonigheid.

Bij het vorige album “Another World” speelden er nog twee andere mensen mee, waaronder trompettist Ian Dixon. Die is hier helaas afwezig, waarmee de jazz die collega Jos Driessen op dat album ontwaarde op “The Weight Of A Shadow” bijna volledig ontbreekt. Je kunt hooguit zeggen dat de schele gitaargeluiden in Shadow Ritual doen denken aan jazzgitaristen als Bill Frisell en John Abercrombie. Daardoor moet ik constateren dat ik die vorige plaat spannender vond, ook wel omdat de basgitaar in duels met de door een EBow aangestuurde gitaren hier en daar het onderspit delft.

Het album eindigt met Back To The Light, een nummer dat ineens veel meer structuur heeft dan alle stukken ervoor: gitaarakkoorden, een drumpartij, een gitaarsolo, de hele mikmak. Het is met enige afstand het beste stuk van de plaat, wat mij betreft. Als er meer van dit soort stukken op gestaan hadden, was de vrijblijvendheid die de heren nu parten speelt wellicht te voorkomen geweest.

“The Weight Of A Shadow” staat vol fraaie geluidsschilderijtjes, waardoor liefhebbers van bijvoorbeeld de instrumentale David Sylvian er wel veel van hun gading zullen vinden. Mooie ambient met een beetje extra, goed opgenomen, knap gespeeld. Echt essentieel is het album evenwel niet.