Edwin, Colin en Feliciati, LorenzoAlbum

Prog voor bass-heads. Of andersom. In de categorie ‘laag bij de grond’ scoort dit album bijzonder laag, of hoog. Porcupine Tree bassist Colin Edwin en de Italiaanse top bassist Lorenzo Feliciati (Naked Trutch, KOI) op een plaat die gemixt wordt door basguru Bill Laswell, hoe diep kun je zinken?

Deze filmische, ritmische muziek doet denken aan het werk van Mick Karn en Tony Levin, al slaat die laatste er meestal wilder op los. Je moet van bassolo’s houden, maar dan is dit eigenlijk best wel een laagdrempelige plaat vol vriendelijke instrumentale muziek. Je herkent de hand van Bill Laswell in de dubby tempo’s, altijd een beetje loom, erg lekker. Af en toe ambient, hier jazz, daar zelfs wat voorzichtige dance, maar overal sympathiek.

Van Edwin wisten we het al wel, maar ook Feliciati (jij ook, van harte!) is een briljante muzikant die zich kan uitleven in van die knorrende bassolo’s. Zijn geluid lijkt erg op dat van Mick Karn, vooral op de fretloze bas, dan waan je je bijna op een sessie voor Rain Tree Crow, het Japan album apres la lettre. De dromerige synthpads en excentrieke percussiegeluiden dragen daar aan bij.

Verder hebben de heren een stel prettige gasten uitgenodigd. Voor mij is alles waar Nil Petter Molvaer zo fijn melancholisch op mee toetert een feest en ook de bijdragen van Robert Gualdi (PFM) en Andi Pupato (Nick Bartsch’s Ronin) zijn een feest. Zelfs David Jackson, koning van de honk piep kwaak bij Van Der Graaf Generator, laat zich hier van zijn beste kant horen. Het nummer waar hij aan bijdraagt, Conspiracy, is wel het meest schurende van de plaat. Het staat niet voor niets precies in het midden van het album.

Over het artwork kan ik weinig schrijven, de promo is wat sneu één-vels, maar de hoesfoto, gemaakt door Colin Edwin, is prachtig en verbeeldt de sfeer van de muziek heel mooi. Daarbij klinkt de plaat, uitgebracht door het jazz-en-herrie label RareNoiseRecords, als de spreekwoordelijke klok. Ik had van Bill Laswell niet anders verwacht, maar het is niet vanzelfsprekend: muziek met veel bass wil nog wel eens gaan blubberen. Hier blijft alles helder overeind zonder dat het sub-laag aan diepte inboet.

Lekker plaatje voor een zonnige zondag dus, knap gemaakt, hapklaar maar ook weer niet té. Verplichte kost voor bassisten, natuurlijk, maar ook voor normale mensen is dit een fijne release.

Erik Groeneweg