Collective MemoriesAlbum

Collective Memories is een Duits powertrio dat met “Swimming In My Head” een eerste proeve van bekwaamheid aflegt. Op diverse fronten slaagt de band met glans, op andere punten valt er nog wel het een en ander te winnen.

Collective Memories maakt progmetal en dat geeft op zich natuurlijk niks. Het is een beetje suf om in de bijsluiter maar door te zwatelen over “creating music that shouldn’t have any limits or borders” en vervolgens met een plaatje op te proppen te komen dat tamelijk strak binnen de lijntjes van het genre kleurt, maar ach, er zijn ergere dingen op de wereld.

Muzikaal begaat Collective Memories weinig echte fouten. De band speelt op deze debuut ep drie nummers, die doen denken aan Pain Of Salvation of Sieges Even, maar dan gezongen door een door sombere stemmingen bevangen new wave epigoon. (Voor de liefhebbers: ik moest erg aan The Opposition denken!) Er wordt meer geweeklaagd dan gezongen, maar de materie is kennelijk ook nogal zorgelijk van aard.

Het klinkt redelijk vertrouwd, maar eigenlijk ook wel erg in orde wat de mannen hier presenteren. Dikke gitaarmuren met daarbinnen verrassende synthesizertuintjes vol dynamiek, drama en ruimte voor rust. De afwisseling in Red Waves bevalt me nog het beste, vanwege de digitale blazers en andere toetsenklanken. Goed bedacht en kundig in elkaar gezet.

De meeste moeite heb ik met de zang, die bijna overal gedubbeld wordt en daarbij nogal eens wat valsig is. Erger is dat de zanglijnen niet zo heel inventief zijn, geen moment blijven hangen. Na vijf draaibeurten herken ik de liedjes alleen maar aan de muzikale setting, niet aan de zang. Dat is me nog bijna nooit overkomen. Een ander, maar veel minder belangrijk punt vind ik de typografie op de hoes, die je echt alleen maar kunt lezen als je al weet wat er staat. Voor ik de titel van de plaat door had. Hoe je een band op die manier in een platenzaak zou moeten ontdekken is me een raadsel.

Muzikaal staat de band echter als een huis en dat is het allerbelangrijkste. Ook in het korte Memories valt op dat de band knappe composities schrijft en die met veel pit en zelfvertrouwen speelt. Nu nog een pakkende melodie er op en die nummers blijven inderdaad in je hoofd zwemmen. Een sympathiek debuut van een sympathiek bandje.

Erik Groeneweg