ColossusAlbum

Een bekend Engels aforisme is “you can’t have your cake and eat it”. Mensen die te veel willen, en niet kunnen kiezen, kunnen zomaar met lege handen blijven zitten. In het dagelijks leven is dit onhandig, maar in de muziekwereld helemaal. Beginnende bands met een onbestemd geluid zijn moeilijk te categoriseren en daarmee moeilijk te vinden. Het Zweedse Colossus probeert duidelijk van twee (of meer) walletjes te eten en lijkt daardoor de boot helemaal te missen.

Volgens de band zelf worden ze vaak geassocieerd met Mastodon, Neurosis, Kyuss en Tool. Ergens liggen deze namen wel voor de hand. “Wake” staat van begin tot eind vol met ronkende, best ruige, woestijnrockachtige nummers die hier en daar worden opgeleukt met rustigere momenten, waarin de zanger iets minder gruizig zingt en de distortion even van de gitaren gaat. Het album is voldoende dynamisch om van begin tot eind te beluisteren. Toch beklijft het gevoel van ‘net niet’. Colossus mist de epiek en ambitie van Mastodon, de gespacede paniek van Neurosis, de complexiteit van Tool, en de groove van Kyuss. Als je stoner wil horen, dan moet je de woestijnhitte kunnen voelen en de diesel kunnen ruiken. Als je sludge wil horen dan moeten de tanden de bek uit trillen. Als je Mastodon wil horen, dan zet je Mastodon op. Colossus biedt van alles een beetje, en elk beetje is net niet genoeg.

Desalniettemin is “Wake” een veelbelovend album. De nummers zitten goed in elkaar en de muzikanten weten waar ze mee bezig zijn. De zanger overtuigt ook. Zijn stijl doet af en toe denken aan Solstafir en de zangmelodieën neigen naar die van Baroness. Een minder heldere productie, zoals bij de hiervoor genoemde bands, zou de zanger beter tot zijn recht laten komen. Het transparante geluid is nog een symptoom van de richtingloosheid van deze band. Bij progressieve muziek is het vaak fijn dat je perfect kunt horen wat de respectievelijke bandleden allemaal doen, maar sludge en stoner zijn juist gebaat bij een laag en zompig geluid.

Dit alles maakt van “Wake” een identiteitsvraagstuk. Er is gelukkig wel een lichtpuntje: het nummer Suncarrier is pure stoner in de stijl van Kalas, met Oosterse nuances, dat door gebrek aan andere genre-infusies wel heel lekker wegluistert. Het is een teken dat de band het allemaal best kan, maar dan zullen er wel keuzes gemaakt moeten worden.

David Nummerdor