ComaAlbum

Dit is niet zomaar een band uit Polen. Als je met je album op plaats nummer drie in de Poolse hitlijst binnenkomt en daarbij bands als de Scorpions en Madonna achter je laat, heb je wel wat in je mars. Coma had in het verleden in het vaderland al veel succes met drie studioalbums en is daar ook een sensatie. Het album “Zaprzepaszczone etc…” en “Hipertrofia” belandden zelfs op de nummer 1-positie van de Poolse hitlijsten en met deze albums werden zelfs gouden en platina platen behaald. Hun status wordt nog eens extra bevestigd doordat de band in het voorprogramma heeft gespeeld van bands als Linkin Park, Tool en Pearl Jam. Excess is het eerste album dat in het Engels is ingezongen; op de vorige cd’s werd namelijk in het Pools gezongen.

Laat ik de onvermijdelijke vraag maar gelijk beantwoorden: is dit weer Poolse rommel die mee wil liften op het internationale succes van een band als Riverside? Op het eerste gedeelte van de vraag kan ik vol overtuiging ‘nee’ antwoorden, het tweede gedeelte moet ik denk wel positief beantwoorden. De keuze om in het Engels te gaan zingen is natuurlijk een handreiking naar de internationale rockliefhebber. Want met Poolse taal kom je natuurlijk niet heel ver. Ook de overstap naar het wat meer internationaal gerichte Mystic Records toont aan dat de band, gevoed door het succes in eigen land, ambities heeft om verder te reiken dan de Poolse grenzen. En terugkomend op het eerste gedeelte van de vraag of het ‘rommel’ is wat de band produceert? Nee, beslist niet.

Laat ik er geen doekjes om winden, dit is pittige gitaarrock. Je moet een voorliefde hebben voor stevige gitaarmuziek dat neigt naar metal, hoewel het dat net niet is. Neem bijvoorbeeld het nummer Poisonous Plants, wat gedomineerd word met stevige riffs en waar het laatste stuk ook een behoorlijk portie screams laat horen. Ook het nummer Transfusion hakt er gelijk in en zet de toon met een mix van bruut gitaarspel en de rauwe, ongepolijste stem van zanger Piotr Rogucki. De man klinkt als een vijftigplusser die de drankfles de laatste dertig jaar geen dag heeft laten staan en minimaal drie pakjes op een dag rookt. Dat ook die zangers succesvol kunnen zijn bewijst een man als Joe Cocker, die is er tenslotte groot mee geworden. Hoe dan ook, de eerder genoemde combinatie maakt het nummer donker en agressief. En om dan ook gelijk maar de onvermijdelijke vraag te beantwoorden: heeft de man een accent? Dat valt reuze mee. Natuurlijk kan je in de articulatie waarnemen dat de man geen Angelsaksische herkomst heeft, maar zijn Engels levert wat mij betreft geen irritaties op.

De wat melodieuzere en vriendelijke nummers krijgen op het album eveneens een kans. Zo kennen enkele nummers wat vergelijkingen met Riverside (T.B.T.R.) maar ook zijn er wat rustige nummers die een sterke invloed van Pearl Jam laten horen. Daarbij durf ik bovendien te zeggen dat het tien minuten durende nummer Eckhart gitaartechnisch zelfs overeenkomsten kent met Marillion ten tijde van het “Afraid of Sunlight” album. Hoewel de laatste vergelijking niet echt representatief is voor de rest van het album, toont het wel aan dat de heren uit verschillende vaatjes kunnen tappen. Het staat in elk geval als een paal boven water dat de hoofdrol naast het aandeel van de zanger wordt vervuld door de gitaren.

Ik zou dit een groeidiamantje noemen. Ik betrap mijzelf er op dat ik het album regelmatig tussen andere cd’s pak om hem vol overtuiging van begin tot eind af te beluisteren. Dat is onbetwist een goed teken. Daarnaast is de band niet onredelijk, we worden inclusief de bonustracks getrakteerd op ruim 60 minuten luisterplezier.

Ruard Veltmaat