Coma Rossi

Coma Rossi

Info
Uitgekomen in: 2019
Land van herkomst: India
Label: eigen beheer
Website: www.facebook.com/comarossimusic
Luistermogelijkheid: https://comarossimusic.bandcamp.com/album/coma-rossi
Tracklist
Mirage (7:49)
Transmission (6:44)
Jomolungma Is Far Away (8:50)
Yellow Escape (6:14)
Dream (13:46)
Stillborn (7:48 )
Turn Back Time (6:53 )
Lost (9:14)
Tom Borah: zang, gitaar
Gaurav Govilkar: gitaar
Udayan Kashalikar: basgitaar, zang
Juby Thomas: toetsen
Anuoam Panda: drums
Met medewerking van:
Bhim Kaul: drums  op Transmission en Dream
Shawn Jacob: drums op Mirage en Jomolungma is Far Away
Coma Rossi (2018)

De Engelsen hebben met de tiki massala hun eigen milde curry variant ontwikkeld wat zelfs in India, de bakermat van alle curry’s, tot een groot succes geraakte. Als je daarmee atmosferische progressieve metal rock uit India juist hier in Europa tot een succes wilt maken dan doe je het ook precies andersom…

Gooi daarom wat Tiles, de beginjaren van Riverside en Evergrey in een pittige curry, room het af met wat jaren ‘80 synthesizers a la Vangelis en Kitaro en voeg als topping wat Starsabout toe eh voilà, zie daar, heel snel en makkelijk heb je een smakelijke en voedzame prog maaltijd uit India. Coma Rossi, dat eind 2014 in Bangalore werd opgericht, is verantwoordelijk voor deze smakelijke dis en probeert in hun titelloze debuut het menselijk bestaan ​​te verbeelden te midden van de moderne chaos en de machine die het leven is. De teksten verkennen de gevoelens van verlies, verdriet en effect van de tijd op relaties, maar met een zeer sterke ondertoon van hoop.

Door de bereidingstijd van de nummers die met uitzondering van het dertien minuten durende Dream gemiddeld tussen de zes en negen minuten liggen, zorgen de Indiërs ervoor dat de nummers lekker ingeweekt worden en de tijd krijgen om alle muzikale smaken tot hun volle wasdom te laten komen.
Opener Mirage is met wat verdwaalde oosterse akkoorden de enige link naar hun thuisland India, maar het geheel blijft als toegankelijke prog metal klinken van pak hem beet een gekruide Opeth met wat Porupine Tree uit hun “Signify” periode.

Transmission is daarmee vergeleken een niemendalletje dat fans van Starsabout wel kunnen waarderen. Letterlijk en figuurlijk is het eerste hoogtepunt Jomolungma Is Far Away. Jomolungma is namelijk de Hindi naam voor de Mount Everest en is als instrumentaal nummer uitermate geslaagd te noemen. Het schuurt langs de post rock afgronden en toch blijft het melodisch door de vele gitaarsolo’s. Dit nummer is een mooie kruising tussen metal met atmosferische synthesizers bijeengehouden door een lome bas. Datzelfde geld ook voor Yellow Escape, maar dan met waaierende gitaaraanslagen die we kennen van Starsabout. De variabele zang die Coma Rossi op dit album brengt is in dit nummer nu even niet krachtig maar is vocaal prachtig fragiel en breekbaar. Altijd handig als je drie zangers in een groep hebt die ook nog eens accentloos kunnen zingen.

Met het dertien minuten durende Dream neemt Coma Rossi ruim de tijd om alle gitaarpartijen laag voor laag uit te werken en neer te leggen. Helaas zijn juist hier de baspartijen ten opzichte van andere nummers weinig verheffend. Dat is erg jammer want Udayan Kashalikar legt menig interessant basloopje neer op het album.
Stillborn begint sferisch maar gaat gaandeweg het nummer over in de hardste gitaarriffs en spacy synths accenten.  Deze metal uitbarstingen met prachtige piano- en jazzy gitaarlijnen, zet zich door op Turn Back Time, dat echter voor mij te krampachtig tot single succes is geproduceerd.  Lost start in mijn ogen ook te goedkoop maar na drie minuten gaat het dan echt los en brengen flitsende toetsensolo’s ons naar pastorale noten met enkele uitstekende gitaarsolo’s.

Dit is een album dat van alles wat heeft. Ben erg blij deze op internet gevonden te hebben en heb er met plezier naar geluisterd. Voor een debuutalbum uit India ben ik onder de indruk van hun muzikale uitvoering, composities en productie. De valkuilen om de nummers vol te storten met snelle riffs zijn knap voorkomen en toch blijven de vele gitaar aanhalen je bij. De jaren ‘80 synthesizer sound verwarmt je, is nergens druk en voorkomt dat je hyper wordt. Coma Rossi is daarmee voor mij de yoga voor prog metal fans.

Jos Driessen

Send this to a friend