Comedy Of ErrorsAlbum

Het heeft wel iets weg van een klucht. Nee, ik heb het niet over het Comedy of Errors van Shakespeare. Maar wel over de op-en-top Britse progband Comedy of Errors.

Het uit Glasgow afkomstige Comedy Of Errors werd in 1984 opgericht door onder anderen zanger Joe Cairney (zang) en toetsenist Jim Johnston. Hun oorspronkelijke doel was het maken van progressieve rock en ze ondernamen tal van pogingen om vanuit verschillende demo’s een cd te kunnen uitbrengen. Niet met echt veel succes. In hun streven een echt eigen album te maken lieten ze zich verleiden de prog te verlaten. Eind tachtiger jaren maakten ze meer rockgebaseerde muziek dan prog. Zo verdwenen ze uiteindelijk helemaal en raakten in de vergetelheid.

Er was echter één man die thuis de droom levend hield en doorging met schrijven en componeren. Hij bleef geloven in het oorspronkelijke concept en dat leidde uiteindelijk in 2011 tot de herformatie van Comedy of Errors met het verschijnen van hun album “Disobey”. Drie en twintig jaar tussen twee albums is niet alledaags. College Dick van der Heijde recenseerde het album “Disobey” vol enthousiasme en besluit zijn betoog door de hoop uit te spreken dat deze keer het volgende album toch echt wel sneller mocht verschijnen.

Blijkbaar hebben ze eindelijk, na al die jaren, hun draai gevonden. Na twee jaar al verschijnt een nieuw album onder de titel “Fanfare And Fantasy”. Voor mij een eerste kennismaking met Comedy of Errors.

De muziek is heel eigen en tegelijk herkenbaar. Maar op de momenten dat je denkt te weten waar de muziek zich naar toe zal ontwikkelen, wordt het toch weer verrassend anders. Afwisseling van gevarieerd toetsenwerk en gitaarsolo’s, rustig en heftig, muziek en zang. Na het eerste nummer was ik zo nieuwsgierig dat ik moest blijven luisteren en direct erna wilde ik het hele album nog een keer horen. Dat zegt mij veelal genoeg. Regelmatig hoor ik Yes er in terug, af en toe ook Spock’s Beard en een vleugje Glass Hammer.

Het toetsenwerk is echt een genot. Je wordt door het album heengetrokken zonder vermoeid te raken. Het komt allemaal heel vertrouwd over en steeds weer die verrassende wending, soms klein, maar op andere momenten veel grootser. “Fanfare and Fantasy” is echt de moeite waard. Ze hebben de potentie in zich om in Nederland een geliefde progband te worden. Een aanrader.

Peter van der Schelde