Compass Album

Van al het moois wat binnen ons genre verschijnt glipt wel eens een pareltje tussen de fijne mazen van ons net. Zoals de groep Compass met het hier besproken album “Theory Of Tides”.

Compass is een vrij jonge band. De eerste schreden werden eind 2017 gezet door Engelsman Steve Newman. Hij had een enkele nummers gecomponeerd die hij niet voor zijn eigen band Newman kon gebruiken. Een band waarmee Newman al zestien (!) albums uitbracht. In 2018 en 2019 voegden zich zanger Ben Green, basgitarist David Bartlett en drummer Toni Lakush bij de groep. Dat leverde in 2020 het (door ons ook gemiste) debuutalbum “Our Time On Earth” op. Dat album ontving positieve kritieken, hetgeen het kwartet energie gaf te werken aan een vervolg. ‘Dankzij’ corona had men ook tijd genoeg iets goeds neer te zetten. En dat valt te horen.

Bandleider en componist Steve Newman heeft een neusje voor het schrijven van muziek voor een breed publiek. Met een mix van melodische rock, AOR, progressieve rock en metal valt de output van Compass zonder twijfel in de smaak bij fans van Rush (jaren 80), Saga, Dream Theater, It Bites, Frost*, American Tears, Dare, Threshold en Mystery.

“Theory Of Tides” is een conceptalbum en gebaseerd op het leven en het werk van de beroemde astronoom en wetenschapper Galileo Galilei. De fantastische productie van het album met een vol en ruimtelijk geluid komt gelijk al naar voren in de intro van Mountains Of The Moon. De melodische invloeden van Newman zijn hoorbaar met brede toetsenpartijen en tal van puntige gitaarriffs. Als groot liefhebber van intro’s is deze de beste die ik dit jaar gehoord heb. Na een minuut of drie zorgt een atmosferische overgang een brug naar de zang van Ben Green. Een stuk met dominant pompend baswerk en een dik tapijt van synthesizers brengt mij haast in vervoering. Er is voldoende variatie om bijna elf minuten te blijven boeien. Daarnaast zijn, evenals op het hele album, de overgangen natuurlijk en ligt alles goed in het gehoor.

Gekluisterd aan mijn stoel passeren in Searching For Andwers toetsen, tegendraadse ritmes en progmetal-achtige gitaarriffs mijn trommelvliezen. Vanuit het niets is daar de zalvende stem van Ben Green. Wat een stem heeft deze man. Een stem die perfect gedijt op de stevige en stuwende neo-prog. Steve Newman strooit met subtiele toetsen riedels en akkoorden. Met gemak produceert dezelfde man een loepzuivere en vlammende gitaarsolo. Met The Assayer dendert de trein acht minuten verder in een mix van Threshold en jaren tachtig Rush. Tijd om bij te komen is me niet gegund. Maar wil ik dat wel?

Na het ruimtelijke en met donkere Rush-achtige gitaarriffs doorspekte Once In A Lifetime, volgt het drieluik Laws Of Nature. Het lijken aanvankelijk drie afzonderlijke nummers, maar zijn dat niet vanwege de herhalingen van het thema in elk nummer. Atmosferische toetsenpassages, flitsende gitaar- en toetsen solo’s en hemelse intro’s zorgen dat mijn kostje gekocht is. Ondanks dat ik Compass een eigen kenmerkend geluid vindt hebben, zijn de invloeden van Saga en Rocket Scientists op dit drieluik groot. Het laatste en tevens titelnummer heeft (alweer) een intro die mij nooit gaat vervelen. Helaas beklijft het vervolg minder. De vocalen zijn flets en bijtijds rommelig. Storend zijn de geluiden van de branding van de zee; al met al een piepkleine smet op dit verder geweldige album.

Hoewel niet vernieuwend maakt Compass met dit album op mij zeer grote indruk. Steve Newman was, ondanks dat hij al 25 jaar aan de weg timmert, tot voor kort een voor mij onbekende naam. Ik kan niet wachten op een volgende Compass-album.