Complex 7Album

Het is vaak interessant om in interviews te lezen hoe bands aan hun naam zijn gekomen. Soms ontstaan ze door toevalligheden, soms klinken bepaalde woorden gewoon lekker, soms hebben ze een diepere betekenis of betekenen ze juist helemaal niks. In het geval van het Duitse Complex 7 hoeven we niet ver te zoeken naar een verklaring van de groepsnaam, want die ligt erg voor de hand. Inderdaad, die refereert aan de complexiteit van hun muziek. Waar het getal 7 voor staat is dan weer wel een klein raadsel, dat voorlopig onopgelost blijft. Wie daarop het juiste antwoord weet mag het zeggen, waarschijnlijk zijn dat vooralsnog alleen de bandleden zelf.

Complex 7 is ontstaan in 1990 en opereerde in de beginjaren als instrumentale groep, destijds nog onder de naam Demimonde. In februari 1999 kwam zanger Norbert Vorman de gelederen versterken en werd korte tijd later besloten de band om te dopen tot Complex 7. In die hoedanigheid debuteerden ze in de zomer van 2001 met de cd “Water”. Eind 2003 was de opvolger “Process”, die even als hun eersteling in eigen beheer werd uitgebracht, een feit.

Op dit album vinden we acht stukken, die je als luisteraar een kleine drie kwartier zeer alert houden. Ga er echt goed voor zitten want anders raak je heel gemakkelijk het spoor bijster. De muziek van Complex 7 is heel heftig, ingewikkeld, behoorlijk technisch, soms jazzy en net zo druk als iemand die ADHD heeft. De invloeden van progressieve cultbands als Sieges Even en Watchtower zijn evident. Ook zijn er raakvlakken met de technometal van Spiral Architect. Qua intensiteit is een vergelijking met het staalharde geluid van Nevermore wel gerechtvaardigd. Dit laatste geldt overigens niet voor alle songs, maar toch zeker voor de helft.

Eén van de opvallendste nummers is Vicious Circle, dat gekenmerkt wordt door vette, dubbelloopse gitaarriffs, snoeiharde drums en een ijzersterk melodieus refrein dat heel mooi contrasteert met enkele pittige thrashy passages. Het jazzy middenstuk met gesproken tekst geeft dit geheel nog wat extra kleur en verdieping. Het navolgende Nightbirds is minder geslaagd. Niet omdat het zo’n slechte song is, maar meer vanwege het feit dat dit deuntje wel heel opzichtig ‘geleend’ is van Opeth. Zelfs het opgeroepen duistere sfeertje klopt.

De hardste noten worden aan het eind gekraakt. De laatste twee tracks, Tired en Interactive zijn typisch luistervoer voor Nevermore-adepten. Niet in de laatste plaats door het agressieve zangwerk van Norbert Vornam, die overigens niet door iedereen geapprecieerd zal worden. Kracht heeft hij genoeg, maar zijn wat zeurderige manier van zingen moet je wel liggen.

Het mag duidelijk zijn dat “Process” uitsluitend een schijfje is voor de geharde liefhebbers van progressieve metal. Ben je gecharmeerd van bovengenoemde groepen, laat je dan aangenaam verrassen door Complex 7. Het is de moeite waard!

Joost Boley