ConquerorAlbum

We schrijven 1978 als avonturier Ambrogio Fogar en journalist Mauro Manchini tijdens een expeditie naar Antartica meemaken dat hun zeiljacht door een school walvissen tot zinken wordt gebracht, waarna de twee 74 dagen lang op een vlot in open zee ronddobberen.

74 dagen werkelijk waar! Dat is meer dan twee maanden. Enkele dagen na hun redding overlijdt Manchini aan een longontsteking, terwijl Fogar het drama weet te overleven. Dit waargebeurde verhaal, waar deze concept-cd op gebaseerd is, intrigeert enorm. In 2005, bijna dertig jaar na het gebeuren, overlijdt Fogar aan een hartaanval en twee jaar later eert het Siciliaanse Conqueror deze helden met het hier te bespreken album.

“74 Giorni” is het derde album van de groep. Hoe vaker de dertien nummers tellende cd zijn rondjes draait, des te meer blijkt de muziek bij dit heftige verhaal te passen. Aanvankelijk is dat niet het geval. Het ontbreekt de plaat namelijk aan de nodige scherpe contrasten die passen bij zo’n hachelijk avontuur, contrasten tussen serene stilte en flitsende bombarie. Uiteindelijk weet “74 Giorni” met z’n wat smalle marges genoeg te boeien. Conqueror maakt indruk met mooie enigszins brave progmuziek die soms zelfs wat lief overkomt. Alhoewel de band qua volwassenheid een aardige stap voorwaarts heeft gezet blijft ze toch een lichtgewichtje. Niet dat daar iets mis mee is, zeker na een paar nummers weet de band met het leeuwendeel van de plaat wederom een oerfijn gevoel te bewerkstelligen. De band klinkt een stuk levendiger dan op haar vorige albums en knipoogt regelmatig naar een meer complexe retrostijl.

Met het eerste nummer, Machere Di Uomini, word je als luisteraar nog behoorlijk op het verkeerde been gezet. Is Conqueror daadwerkelijk zo’n ‘Laura Pausini goes symfo’-achtig popbandje? Het instrumentale Il Viaggio doet het tij nog even keren maar het krijgt helaas geen vervolg. Orca met z’n akoestische gitaar en Limbo zijn weliswaar aardige liedjes, maar eigenlijk zijn ze nogal nietszeggend. Wel maken ze duidelijk dat Simona Rigano een prima zangeres is en dat haar zus Sabrina een uitstekend fluitiste en saxofoniste is. Beetje onzeker, dat wel.

Simona speelt tevens toetsen. Haar ware talent wordt met Non Maturi Per l’Adila genadeloos gedemonstreerd. Met dit nummer neemt het album een enorme positieve wending richting prog. Die scheurende orgelklanken zullen velen aanspreken. Met Non Maturi Per L’Aldila nemen we afscheid van het matige kwartiertje daarvoor en kunnen we ons opladen voor een negental enerverende nummers die elk op hun eigen  manier blaken van de inspiratie. Veelal heerst er een Camel / Eloy / Mostly Autumn-achtige sfeer waardoor de nummers toch wel wat van elkaar weg hebben. De twee korte intermezzo’s Cormorani, met piano en het jazzy Miraggi zijn dan ook bijzonder op hun plaats. L’Ora Del Parlare heeft een stuwend ritme dat voorzien is van opzwepend fluitspel. Het is een nummer met flair dankzij heerlijk volle gitaar, nadrukkelijke toetsen, prominent baswerk, maar vooral dankzij spetterend drumspel van oerlid Natale Russo. Hetzelfde kan gezegd worden van Preghiera. Speciale aandacht verdienen hier wel de ferme brass aanslagen. Beide nummers zullen het live trouwens erg goed doen met hun ongenaakbare charme.

Dat de zang in het Italiaans is komt de verbeelding weliswaar niet ten goede, de dondergeluiden in het negen minuten durende Nebbia Ad Occhi Chiusi zijn zo huiveringwekkend dat je bijna zal voorbijgaan aan de pracht van dit fantastische nummer. De stijgende lijn in kwalitatief songmateriaal, zoals die op het gehele album al te horen is, laat het ook in de laatste drie nummers niet afweten. Dat is vaak genoeg andersom. “74 Giorni” is dan ook een album dat met zijn kwetterende Moogloopjes en zijn uitbundige gitaarverrichtingen absoluut niet uitgaat als een nachtkaars. Dankzij het niet al te geweldige begin van het album weet “74 Giorni” te boeien tot het eind en dat is een prestatie waar de drie heren en de twee dames van Conqueror behoorlijk trots op mogen zijn. Ook de nabestaanden van Mancini en Fogar zullen met een goed gevoel naar dit memoriam luisteren. Proggers of niet.

Dick van der Heijde