ConquerorAlbum

Dit tweede album van de Siciliaanse symfoband Conqueror klinkt hartveroverend. Het heeft even geduurd maar ook ik ben uiteindelijk om. Door de wat weinig dynamische productie kwam dit album in eerste instantie wat eenvormig op me over, terwijl toch alle ingrediënten voor een fijn uur symfo aanwezig waren. Grote twijfel maakte zich van me meester. Waarom wilde deze muziek niet vlammen?

Natuurlijk had de moeder van zangeres / toetseniste Simona Rigano haar getalenteerde dochter op het hart gedrukt niet met enge mannen mee te gaan, waardoor Simona nu in het gezelschap verkeert van drie keurige heren op gitaar, bas en drums, plus een brave dame op sax en fluit. Uiteindelijk gingen de daden van dit vijftal beklijven, de wat slappe toegankelijke muziek kreeg een gezicht en pas toen werd de Quidam / La Tulip Noire / Magenta / Morrigan-fan in me aangesproken. Simona heeft een aangename engelenstem, lief, zoet en beschaafd. Doordat ze in het Italiaans zingt, is er een afstand maar deze valt te overbruggen, zelfs in de passages waar ze zichzelf dubbelt, hetgeen wat poppy klinkt. Wat minder veraf staat het veelvuldig op het album voorkomende blaaswerk van Sabrina Rigano. Zij is wel heel dicht bij huis gebleven en durft de basistonen en de basismelodie maar amper los te laten. Het zou me niets verbazen als iemand anders van de band de partijen voor haar op papier heeft gezet, zo klinkt het.

De architectuur van dit album is noemenswaardig. De eerste dertig minuten worden nagenoeg evenredig verdeeld over vijf songs, terwijl het tweede half uur in z’n geheel in beslag wordt genomen door de epic Morgana. Alhoewel deze monstertrack Conqueror op z’n best is, is er op dit album absoluut geen sprake van hoogtepunten, maar gelukkig ook niet van dieptepunten. Alles gaat zo z’n gangetje. De symfonische klanken wijken geen seconde ook als Conqueror wat jazzy of folky wordt. Hun muziek behelst zowel PFM-achtige retro in bijvoorbeeld Pagine Di Poesie als typische jaren ’90 neo in de instrumentale opener. Simona Rigano is een waar talent op de klavieren, niet echt bovengemiddeld maar goed genoeg om goed genoemd te mogen worden. Met haar fijne pianospel sprankelt ze lekker door de vriendelijke muziek heen. Af en toe komt ze met orgelsolo’s die op zich niet verkeerd zijn, maar evenals alle andere toetsenklanken die ze op haar palet heeft, niet echt willen wervelen. Het is mooi allemaal en dat is al heel wat. Dat tikkeltje extra hartstocht dat je bij een Italiaanse band mag verwachten, ontbreekt te vaak. Ondanks dat overtuigt ze direct al met haar bedrijvige manier van spelen in Overture.

De lichtvoetigheid van de muziek kan ten dele op conto worden geschreven van de akoestische gitaar die Tino Nastasi bespeelt. In Mosaico Di Colori laat hij de geur van de lente welriekend dampen met zijn ondersteunende slagpartijen, die te associëren zijn met frisse pasteltinten. Zijn overige gitaarspel is, zoals de toetsenverrichtingen van Simona Rigano, niet al te verheffend, maar zeer zeker niet zwak. Het eerste gedeelte van No Photo is gebaseerd op een lekkere partij die enigszins Oosters aandoet. Met zijn tokkels en melodieën brengt Nastasi een hoop sfeer aan op dit album. Toch zou het niet verkeerd zijn geweest als hij wat meer kracht in de muziek had gepompt. Her en der zijn de gitaarakkoorden weliswaar vervormd – zo is een groot deel van Klaus er mee voorzien – maar echt hout heeft dat niet gesneden. De slotsolo van Morgana is exact wat ik bedoel. Hier klinkt Nastasi ontketend. Zo vurig heeft hij tot dan toe nog niet geklonken. In ogenschouw genomen dat ook bassist Fabio Uncchino en drummr Natale Russo tamelijk ingehouden, maar wel lekkere partijen hebben afgeleverd, ligt het voor de hand te denken dat de dames van Conqueror dominant zijn geweest, maar of dat ook zo is valt te betwijfelen. In het lange Morgana weten de bandleden elkaar uitstekend te vinden.

Wat “Storie Fuori Dal Tempo” zo hartveroverend heeft gemaakt is het ongecompliceerde, de echtheid, het pure. Conqueror is er niet onbesuisd ingevlogen en heeft zich niet verscholen achter allerlei trucjes. Nee, Conqueror maakt oprechte muziek op dit album zonder dat ze daarbij uit de bocht zijn gevlogen. Hun evenwichtig in elkaar gesleutelde cd is dan ook eigenlijk oerconservatief, maar dat heeft de pret niet mogen drukken want “Storie Fuori Dal Tempo” is op z’n minst oerfijn te noemen.

Dick van der Heijde