ConquerorAlbum

In de speler ligt een album van de vierkoppige formatie Conqueror uit Italië. Een live-album, opgenomen tijdens een concert in Giardini Naxos, Sicilië. Het is het zevende album van deze band. Verder maakt de site melding van deelname aan een aantal tribute albums, waar ik namen zie als Pink Floyd, Marillion, Santana(!) en Moody Blues.

Er zijn ook personeelswisselingen sinds vorige recensies. Een van beide zusjes Rigano is verdwenen, en bas- en sologitarist werden vervangen. Genoeg dus om de nieuwsgierigheid te prikkelen.

De muziek van het viertal laat zich voor mij lastig vergelijken met andere bands, want Conqueror heeft toch wel een eigen geluid en laat zich het beste omschrijven als muziek met mooie gitaarmomenten, die af en toe een heel klein vleugje David Gilmour in zich hebben, maar echt typerend voor het geheel is dit niet. Ze hebben vooral toch een eigen geluid, dat liefhebbers van mooi ruimtelijk klinkende gitaren zou kunnen aanspreken. Ture Pagano ‘draagt’ als het ware dit live optreden en bespeelt zijn instrument bovenal op een manier waar Italianen patent op schijnen te hebben. Is deze live-registratie een eclatant succes? Mmm… ik word eigenlijk heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Waarom? Lees vooral verder.

Gina, het openingsnummer, begint met een mooie spanningsopbouw: lekkere synthklanken, gevolgd door een heerlijk venijnig gitaartje en prima drumwerk met zuidelijk temperament. Dit klinkt echt geweldig! Dan begint Simona Rigano te zingen en zakt het geheel naar mijn gevoel wat in. Simona zingt live niet echt geweldig en ook ben ik niet altijd zo gecharmeerd van haar toetsarrangementen. Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de overige bandleden en biedt het totaal een mooi vol en hecht geluid. Bas- en drum ondersteuning vormen een mooi fundament en Ture Pagano weet met zijn gitaarspel de aandacht vast te houden. Ik ga er maar eens even goed voor zitten, want dit belooft wat.

Maar dan begint bij mij toch een wat merkwaardig proces. Di Notte, de tweede track, start met wat (gedateerd aandoend) toetsenwerk. De band klinkt als geheel toch wel prima: lekker vol, prima productie, waarbij het live-geluid goed tot zijn recht komt. De band staat als het ware ‘echt in de kamer’ en klinkt als geheel op deze tweede track nog steeds charmant. Echter, de toetsarrangementen beginnen mij soms te storen, evenals de stem van Simona, die soms nogal onvast klinkt. Ik krijg nu het gevoel dat het geheel toch afglijdt.

False Idee begint vervolgens met een lekkere opening met mooi ruimtelijk Gilmourisch gitaarwerk, jammer genoeg volgt daarna een omslag met een jazzy uitstapje en verslapt mijn aandacht. Inderdaad voor mij een ‘False Idee’. Gelukkig krijgen we weer een omslag naar lekkerder weer, alsof er een buitje is overgedreven, alleen begint Simona weer te zingen en die zang begint mij steeds meer tegen te staan. Ook word ik inmiddels een beetje moe van de overdaad aan tempo- en sfeerwisselingen. Je zit daarbij steeds te checken of er weer een nieuw nummer begonnen is. Zoals haast iedere progliefhebber waardeer ik de afwisselingen in sfeer en tempo tijdens vaak wat langere nummers, maar dit vind ik eenvoudigweg ’too much’. Het komt soms wat ADHD-achtig over.

En dit proces blijft het gehele album doorgaan. Ik word doorlopend heen en weer geslingerd tussen momenten die naar mijn smaak lekker klinken en als ik het dan naar mijn zin begin te krijgen volgen haast steevast koude douches na de zoveelste tempo-/sfeerwisseling.

Combineer die overdaad aan wisselingen dan nog met een zangeres die af en toe ‘door het ijs zakt’ en je krijgt de blauwdruk van een filtersysteem dat je nodig hebt om toch van de mooie (gitaar)momenten op dit album te kunnen genieten. Liefhebbers van jazzachtige intermezzo’s zullen daarbij nog een aantal extra geluksmomentjes kunnen turven.

Clemens Leunisse