Keely, ConradAlbum

Conrad Keely is de zanger en medeoprichter van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, maar hij is ook de illustrator van de prachtige hoezen van de platen van die band. Je kunt je dan ook afvragen waarom het toch nog zo lang geduurd heeft voordat iemand op het idee kwam om zijn tekeningen in een boek te zetten. Keely greep meteen de kans aan om er een soloalbum van te maken.

De nummers van dat album zijn voor een belangrijk deel geschreven in ‘Garageband’, een programma dat bezitters van een iPad zullen kennen. Gitaar en drums zijn overnieuw opgenomen, maar veel andere klanken op dit album komen gewoon uit de tablet. Ik zal niet zeggen dat ik dat er aan afhoor, maar de plaat mist ontegenzeggelijk de woeste klank van een live band als …Trail Of Dead

Toen Keely het idee eenmaal had, buitelden de liedjes in tomeloze vaart uit zijn hoofd, vaak geschreven onderweg, dus in de tourbus of een taxi. Daarnaast woont Keely in Cambodia, met uitzicht op een mooie rivier. Ook dat zie je terug in de songtitels. In grote lijnen gaat de plaat over vrijheid, en Keely heeft dan ook de vrijheid genomen om precies te doen waar hij zelf zin in had. Dat alles leidt ertoe, dat de plaat uitpuilt: maar liefst 24 liedjes, waarvan de kortste 34 seconden duurt en de langste minder dan vier minuten.

Het kan dan welhaast niet anders dat veel liedjes een bijna schetsmatige indruk maken, alsof Keely na het bedenken van een liedje niet meer de interesse kon opbrengen om het idee ook goed uit te werken. Drive Back To Phnom Penh houdt er bijvoorbeeld gewoon mee op na een kleine twee minuten, voor je gevoel midden in het nummer. Op zich is dat niet zo erg, maar van sommige liedjes vind ik het toch jammer. Opener Original Machines bijvoorbeeld is veel te leuk om al na 77 seconden afgelopen te zijn. Ook het prachtige Waimanalo Drive is veel te kort. Er zijn echter ook liedjes, zoals het wat zeurderige Engines Of The Dark, waarvoor die dikke drie minuten als een eeuwigheid klinken.

Ik heb alleen de beschikking over een download met een hele serie sombere foto’s van Keely, van het boek heb ik alleen de voorkant. Dat is jammer voor mij, maar ook voor deze recensie, want ik kan je bijvoorbeeld niet vertellen of er een relatie is tussen de afbeeldingen in het boek en de nummers op de plaat. Dat lijkt me wel een absolute meerwaarde, want om eerlijk te zijn vind ik de cd niet bijzonder indrukwekkend. De meeste van die korte liedjes zijn zonder meer plezierig genoeg, maar er zitten geen echte uitschieters tussen en ze missen de opzwepende energie die ik bij …Trail Of Dead wel terughoor.

De nummers wekken een beetje de indruk ook voor de maker niemendalletjes te zijn. Zoals Keely zelf zegt in een interview (met zichzelf) in de bijsluiter: ze hebben verder geen diepere betekenis dan wat de titel al belooft. Before The Swim is geschreven vlak voordat Keely ging zwemmen en Drive Back To Phnom Penh is bedacht tijdens een busrit naar Phnom Penh. Het is wat het is.

Uiteindelijk heb je dus 24 sympathieke pop- en rockliedjes van wisselende kwaliteit, die niks met progressieve muziek te maken hebben, behalve dan misschien die nieuwe manier van componeren, gevat in een – ik kan alleen maar gissen – prachtig boek.

Het album is, naast die mooie boekvorm (met een extra cd waarop de demo’s voor alle stukken van de plaat en nog wat extra muziek staan) ook als enkele cd en lp verkrijgbaar.

Erik Groeneweg
CD:

LP: