Consider The SourceAlbum

Er bestaat inmiddels een aardige lijst met groepen die zich afficheren als powertrio. Zo een, twee, drie springen dan Mastermind, Maximum Indifference, (uiteraard) Rush en The Aristocrats in mijn gedachten. Zonder dat ik het wist staat het Amerikaanse instrumentale trio Consider The Source ook op dat lijstje. Al sinds 2007, toen men debuteerde met “Esperanto”.

Instrumentale muziek van powertrio’s wordt vaak (terecht) bestempeld als technisch en ‘muziek voor muzikanten’. Feitelijk kunnen we de muziek van deze heren ook als zodanig bestempelen. Toch weten ze daar hun eigen draai aan te geven die mijn oren bijna de volle speelduur van 45 minuten gespitst hielden. Verantwoordelijk daarvoor zijn vooral gitarist Gabriel Marin op zijn double neck gitaar en basgitarist John Ferrara, die tappend en slappend zijn kunsten laat horen als ware hij Geddy Lee 2.0. Ik neem je ter illustratie mee langs de vijf nummers die op dit album staan.

Het bal wordt voorzichtig geopend met Trial By Stone, met ruim dertien minuten het langste nummer. Met voorzichtig bedoel ik de eerste minuten waarop woordloze zang opvalt (en gelukkig niet meer terugkeert). Talloze tempo- en sfeerwisselingen worden je deel, met afwisseling van akoestische en elektrische gitaar. Niet zelden komt de muziek tot uitbarsting, waarbij deze doet denken aan AVKRVST. Ook toetsen, bespeeld door Ferrara, passeren de revue, opgeleukt met tal van elektronische effecten en loops. De tijd vliegt als het ware voorbij, al had het nummer vanwege de herhalingen korter gekund.

I Can See My Eyes kent een intro met akoestische gitaar, dat overgaat in een stuk met gitaarsynthesizer (een geluid dat het midden houdt tussen gitaar en toetsen). Zeer vernuftig gedaan en dit geeft het nummer tegelijk een licht oriëntaalse sfeer. Zo nu en dan zakt het tempo om plots te ontaarden in een stuk met Joe Bonamassa-achtig gitaarspel waarbij Marin zijn gitaar lekker laat janken. Mouthbreather kent veel pittig gitaarwerk en veel slappende basgitaar. Niet zelden hangt er een spookachtige sfeer. Ondanks dat hier uitstekend gemusiceerd wordt, ontbreekt het naar mijn smaak aan variatie. De techniek krijgt de overhand, waardoor het neigt naar “Kijk eens wat wij allemaal kunnen.” Dat kan je overigens zien in onderstaande clip bij dit nummer.

Met New World Čoček zijn we wat mij betreft aanbeland bij het prijsnummer van “The Stare”. De titel kan je doen vermoeden dat we van doen hebben met een Turks-getint stuk. En dat is juist. Vanaf het begin wordt je als luisteraar meegezogen in een aanstekelijk ritme en gitaarspel waar de Turkse volksmuziek vanaf druipt. Het illustreert dat de heren van veel markten thuis zijn, zo ook op de oosterse. Gitaar en toetsen trekken aan je voorbij in alweer dat merkwaardige geluid, onderbroken door een zwaar overstuurde gitaarsolo. Na een kleine vijf minuten komt het trio enigszins tot bedaren en is het Ferrara die mag shinen met een knappe partij technisch bassen. Niet lang, want de Turkse draad moet kennelijk weer opgepakt worden. Bij al dit moois verbleekt het laatste nummer Preemptive Vengenace, alsof al het kruit verschoten is. Het is tam, tegen het brave aan en te veel een gestripte herhaling van het voorgaande. Tenzij het bewust bedoeld is als cooling down.

Laat je door de laatste vijf minuten vooral niet afschrikken, want met “The Stare” zetten deze New Yorkers zichzelf na achttien jaar op de Progwereldse kaart. Beter laat dan nooit.