“Kansas, bestaat die groep nog? Goh, die gasten maakten zulke goede muziek”.
“Steve Walsh, die zingt toch al lang niet meer? Hij was trouwens wel een berengoede zanger, zeg”.
“Wordt het trouwens niet weer eens tijd voor een nieuwe groep die van die lekkere rockmuziek maakt?”
Zomaar enkele willekeurige vragen die menig liefhebber van een potje lekker stevige progressieve rockmuziek (zichzelf) vast wel eens gesteld zullen hebben. Voor al diegenen maar ook alle anderen die ik met deze vragen misschien beledigd heb, is er goed nieuws: Contrarian uit New Jersey.
Geheel vanuit het niets verblijdden deze Amerikanen mij met hun debuutalbum “Minor Complexities”. Daar was wel enige aanlooptijd voor nodig, want de schijf dateert al van 2007 en is pas nu tot onze contreien doorgedrongen. De muziek is over het algemeen krachtig en ruig, maar tegelijkertijd gepolijst en kent ook veel symfonische elementen. Dat de heren ook een boodschap over te brengen hebben, bewijzen de teksten die je stof tot nadenken geven. Of het nu de Tweede Wereldoorlog is, religie, filosofie of menselijke gevoelens, gemakkelijk maken ze zich er zeker niet van af.
Onder het motto ‘een goed begin is het halve werk’ opent de plaat met Operation Overlord. Het nummer is zonder twijfel het beste van de plaat. De tekst is een ode aan de geallieerde troepen in de slag om Normandië gedurende de Tweede Wereldoorlog. Wanneer je niet beter weet denk je naar Kansas te luisteren. Het stemgeluid van Joseph Leming is hier vrijwel identiek aan de fraaie strot van Steve Walsh in hoogtijdagen. Het nummer krijgt extra cachet en balans door de rustige passages en het mooie vioolspel van Lance Cockrell. Bij eerste beluistering lijkt het toetsenspel (Moog en Hammond orgel) een onopvallende rol te spelen en op te gaan in het collectief. Na een aantal luisterbeurten gaan de toetsen echter steeds meer opvallen.
Vol gas geeft men in Twilight Of The Idols, een nummer dat aan alle kanten rockt of het een lieve lust is. Uiterst gedreven en krachtige zang van Leming (wat heeft deze man een fantastisch stemgeluid), drumwerk wat retestrak je speakers uitdendert. Het kan niet op.
Het rustige Sting Of Fate is vrij eenvoudig, maar geeft je tijd om weer nieuwe energie op te bouwen. In al deze rust komt wel het fraaie toetsenspel van Timothy Boney aan de oppervlakte.
Met dubbel gelaagd toetsenwerk begint een van de vele andere hoogtepunten van het album, Fear And Trembling. De zang is weer gedreven en schiet soms de hoogte in net als Geddy Lee (Rush) dat vaak doet, maar dan steviger en zuiverder. De rustige passages worden gecreëerd met orgelklanken en het vrij schrille gitaarspel van Boney. Toch blijft de teneur van het nummer rock, rock en nog eens rock met een energie, souplesse en kracht die ik alleen van Rush ken.
Het wordt zo langzamerhand eentonig, maar het ene hoogtepunt volgt het andere op. Na een zeer symfonische intro rockt Barricades vrolijk verder, waarna de muziek in Another Day en Just Doing Time en Stand Or Fall doet denken aan de rockmuziek die in de tachtiger jaren zo populair was en waarmee Bon Jovi destijds miljoenen heeft verdiend. In gedachten zie ik nu vele lezers afhaken en spontaan doorklikken naar een van die andere recensies op deze website. Stop, niet doen! Ik wil alleen maar duidelijk maken dat de mannen van Contrarian dus ook een zeer gelikt geluid weten te creëren.
Omdat ik zelf maar geen genoeg van deze muziek kan krijgen, til ik er ook het symfonische Sanguine Bells nog maar even uit. De gedrevenheid van zanger Leming, het orgelspel van Boney en het spervuur aan drums van Micheal White brengt je in alle staten, waarna je beseft dat de dikke zestig speelminuten er nu al weer bijna opzitten.
“Contrarian, dat is toch een nieuwe groep? Goh, wat maken die gasten goede muziek!”.
“Joseph Leming is toch de zanger? Wat een berengoede zanger is hij zeg!”.
“Gaaf dat er weer een nieuwe groep is die van die lekkere rockmuziek maakt!”
Hans Ravensbergen