ConveniensAlbum

Conveniens is een duo dat in 1984 werd opgericht door en bestaat uit John Mazz op drums en David Sterling Smith op synthesizers. In deze samenstelling bracht men midden jaren tachtig kort na elkaar drie albums uit die volledig aan de Nederlandse aandacht voorbij trokken.

John Mazz werd ooit bionisch genoemd, vanwege zijn nauwkeurig drumwerk. David Sterling Smith benadert muziek met soundscapes als zijn het schilderijen. Hij is met name beïnvloed door Keith Jarrett en jazzpianist Cecil Taylor. Het motto van Mazz en Smith luidt: ‘hoewel onmogelijk, probeer te doen wat nog niet eerder is gedaan en houd het toegankelijk’.

Waarom brengt het duo een album uit 1986 nu opnieuw uit? John Mazz geeft het antwoord: “David drong al langer aan op een heruitgave van het album “Victims Of Convenience”. De destijds aangeboden financiering voor deze heruitgave wimpelde hij af om uiteindelijk weer te gaan schilderen. Maar in 2024 was het toch zover. Wanneer je ruim kijkt komt zijn schilderstijl ook overeen met onze muziek (veel synthesizers en loops), die ik aangevuld heb met akoestische drums”.

De muziek van het duo op dit album mag je bestempelen als experimenteel en alternatief, voorzien van een prograndje met jazzinvloeden. Wanneer je denkt dat je met een handvol (vintage) synthesizers, piano en een drumstel geen te pruimen muziek kunt maken, zit je er naast. Ondanks dat het gebodene dateert van een kleine veertig jaar geleden.

Het album opent en sluit af met Commercial Dance Song. De opener is de singleversie die slechts tien seconden korter duurt dan de ‘lange’ versie aan het eind. Stoor je niet aan sommige songtitels, ze slaan namelijk nergens op. Op dit nummer staat een lomp en hoekig klinkende drumbeat centraal, met daaroverheen het toetsenwerk en wat elektronische effecten. Het nummer is mijlenver verwijderd van een commercieel dansnummer.

Industrial Mylasia doet de titel wel eer aan, want het is een industrieel klinkende mix van elektronische rock en prog met minutieuze percussie. Geïmproviseerde drums, spookachtig synthesizerwerk en elektronische effecten vormen de hoofdmoot van Pidgeion Memory. Op Geomosgadowdive (zoiets als ‘de kat krabt de krullen van de trap’) komen jazzinvloeden sterk naar voren. Je hoort Smith een beetje in de rondte pingelen op piano, terwijl Mazz het geheel losjes en ritmisch en meestal tegendraads nauwkeurig dicht tikt. De ruim vijf minuten die dit nummer klokt gaan je, net als Salmineo met voortdurende drums en een gesamplede basgitaar, niet in de koude kleren zitten en dan zijn we nog niet halverwege het schijfje.

Het korte pianointermezzo Piano Piece (origineel gevonden) brengt rust en is tegelijk de opmaat tot het ruim zes minuten klokkende titelnummer Victims Of Convenience. Met een ritmiek als ware het een stoomlocomotief komt het langzaam op gang. Smith friemelt daar zijn jaren tachtig klinkende synthesizerloopjes overheen en tussendoor. Halverwege komt de locomotief tot stilstand om in een iets ander ritme door te starten, waarbij Smith als een trouwe hond zijn baasje Mazz volgt.

Het zal je net als mij niet verbazen dat de overige nummers niet veel nieuws bieden. Alleen de drum- en synthesizerpatronen variëren. Het experimentele gehalte is hoog, zoals op Diyddiyd, Tonsure en Nellimonk. Een van de meer toegankelijke en goed in het gehoor liggende nummers is Cigarette Trick. Een goed luisteraar hoort hier de invloeden van Booker T. & the M.G.’s, een instrumentale soulband, die vooral populair was in de jaren zestig en zeventig (wie kent niet hun hit Green Onions).

Dit album is een uitdaging voor diegenen die verder willen luisteren dan de oren groot zijn en algemeen gangbaar is. Het duo begeeft zich immers regelmatig buiten de gebaande paden. Hun eerder vermelde motto is perfect van toepassing op dit schijfje.