CorpusAlbum

Ze maken het je niet makkelijk als ‘net surfing’ recensent. Ga voor de lol eens op MySpace zoeken naar de bandnaam Corpus, en je krijgt gelijk drie bands met dezelfde naam, en alle drie zijn ze ook nog eens van het stevige gitaarwerk. Daarnaast is er echt spaarzaam informatie te vinden over de band wier album we nu bespreken, vooral ook omdat de band geen eigen site heeft. Op de MySpace van de band staat een nummer Eat My Shit en zou zeker niet verkeerd staan in de punkscene, dus als het te doen is om deze recensent diffuus te krijgen, dan lukt dat aardig. Laat ik dat snel achter mij laten, door u te melden dat dit een prachtig en boeiend album is. Zeker wanneer je weet dat deze band geen label heeft en alles in eigen beheer heeft uitgevoerd.

Betreffende structuur en melodie valt dit album in positieve zin op; petje af! Er is volop variatie en zijn er verschillende invloeden te horen en ondanks die omschrijving is er sprake van een eigen stijl. Die overeenkomsten zijn er bijvoorbeeld met Nightwish en The Cure, dat zit hem in de details en niet in de grote lijnen. Corpus brengt stevige melodieuze metal, met hier en daar snelle, agressieve riffs, afgewisseld met theatrale toetsen. Die toetsten worden gespeeld door gastmuzikant Toon Noppen en zijn een een mengeling van Clive Nolan en Tuomas Holopainen (Nightwish). Overigens is het optreden van Noppen waarschijnlijk eenmalig, want er is er een nieuwe toetsenist aangetrokken in de naam van Tobias Vanderhenst, die vanaf oktober van het afgelopen jaar ook de live optredens voor rekening neemt.

De superstrak gespeelde baslijnen doen zo nu en dan aan die van The Cure denken. Een goed voorbeeld van één van die baslijntjes is het dynamische Sophie’s World. De baslijn die op één minuut vijfenveertig begint is ‘kippenvel stimulerend’. Alle instrumenten overigens zijn daar akelig goed ingespeeld!

Ook achter de drums zit iemand die zijn vak verstaat. Het is afwisselend en ook hier gaat weer op; die zijn op sommige momenten lekker agressief ingespeeld. Dat agressief bedoel ik in positieve zin; het klinkt allemaal beheerst dreigend. Heartless is een track dat bestaat uit vier gedeelten, varieert in karakter en houdt je vanaf de eerste tot de laatste minuut vast. Soms met snoeiharde gitaren in Stop Haunting Me, maar dan ook weer lekker rustig opbouwend in Corridor of Wolves. Het is ook of de band rekening gehouden heeft met deze recensent, want de grunts zijn prima gedoseerd, en worden verzorgd door gastmuzikanten Tim de Ridder en Peter Meynckens, die mij met hun geluid plezieren.

Hoe de verhoudingen in de zang zijn, is moeilijk te beoordelen aangezien zowel Benno van Keulen als Steve Vanderperren de zang verzorgen  Eén van de heren doet af en toe in de verte denken aan de zanger van The Cult, Ian Astbury, al moet ik zeggen dat die laatste meer variatie in zijn zang kan brengt. En dat is gelijk ook een minpunt aan deze cd: de zang is op veel momenten niet voldoende en wat eentonig te noemen. De beide heren kunnen niet altijd de lage of de hoge tonen  feilloos produceren. Om nog een voorbeeld te noemen: op Where I Was zingt gastmuzikant Lio Meesen, maar ook hij blinkt niet uit, al is wederom indrukwekkend wat de heren muzikaal hier neerzetten. Een aandachtspunt voor een volgend album, maar al zullen zangers Steve en Benno een kleine vooruitgang op een toekomstig album laten horen, dan nog zal ik het nog zonder enige aarzeling kopen!

Ruard Veltmaat