CoshishAlbum

Eigenlijk heeft het leven van een recensent alleen maar leuke kanten. Zo kom je bijvoorbeeld uit onverwachte hoek verrassend leuke muziek tegen. De uit India afkomstige groep Coshish is daarvan een goed voorbeeld. Van India weten we doorgaans niet meer dan dat het na China het dichtstbevolkte land ter wereld is. En dat de koe er heilig is natuurlijk. Dat er ook moderne (rock) muziek wordt gemaakt, is doorgaans niet tot de West Europese trommelvliezen doorgedrongen. Wat dat betreft daag ik iedereen uit te gaan luisteren naar het album “Firdous”. Maar eerst een korte introductie van het Indiase kwartet.

Coshish is een in 2007 opgerichte progressieve rockband uit Mumbai (voormalig Bombay). De groep vermengt elementen van progressieve rock met goed in het gehoor liggende ‘mainstream’ rockmuziek en zogenaamde Hindi Rock en Indische ritmes. De band is van mening dat hun liedjes aantrekkingskracht moet hebben en nog genoeg muzikale en technische vaardigheid moet bezitten, zonder afbreuk te doen aan de eenvoud. En dat is exact wat je met “Firdous” krijgt.

Firdous staat vrij vertaald uit het Perzisch voor paradijs. En wanneer je de ogen sluit, waan je je ook in een muzikaal paradijs. Coshish blijkt perfect in staat Oosterse invloeden te vermengen met de Westerse. De Oosterse invloeden hoor je vooral door de teksten die in de Hindi taal zijn. Het is een taal die tot de meest gesproken ter wereld behoort. In onze oren klinkt de taal fonetisch anders dan we gewend zijn. Daardoor kan je de zang beter als een extra instrument beschouwen. Doe dus geen moeite de teksten, die voor elk nummer op een aparte kaart zijn bijgevoegd, te volgen.

Dat de heren ook goed geluisterd hebben naar Westerse (rock) muziek is een feit. We horen vooral invloeden van Marillion, Anathema, Porcupine Tree, Tool en ook A Cosmic Trail. Het album telt tien over het algemeen optimistisch klinkende nummers met een gemiddelde speelduur van vijf minuten. Uitschieters zijn Firdous, Raastey (een meeslepend en opzwepend nummer met enorme hitpotentie), het ‘groovy’ Hum Hai Yahin, het zeer stevige Maya en het instrumentale Mukti. Met name dat laatste nummer geeft met zijn postrock-achtige opbouw en structuur blijk van het muzikale vakmanschap van de groep. In vrijwel elk nummer is het frisse en fruitige gitaarspel van het duo Mangesh Gandhi en Shrikant Sreenivasan aanwezig. Wanneer het tempo en de intensiteit daalt, dreigt men de weg wat kwijt te raken, zoals in Behti Boondein. Net voordat dit liedje halverwege dreigt te verzanden in gepriegel wordt de draad gelukkig weer opgepakt. Het zijn minuscule smetjes op een over het algemeen consistente cd. Een cd die ook nog eens buitengewoon smaakvol is verpakt.

Stond de Britse groep Quintessence er vroeger om bekend invloeden uit India te integreren in hun Westerse muziek, anno 2013 doet Coshish exact het omgekeerde. Alleen daarom al krijgt “Firdous” van mij het predicaat ‘meest originele album van 2013’.

Hans Ravensbergen