Cosmic SingularityAlbum

Het duurde even voordat ik dit album op zijn waarde kon inschatten. Daarmee zeg ik specifiek niet dat dit album in mijn top twintig van albums van het jaar 2010 komt. Dat ik mijn grens verleg van een favoriete top tien naar een top twintig, leggen mijn bedenkingen er dus dubbel en dwars bovenop. Dat heeft voor een groot gedeelte ook te maken met mijn persoonlijke voorkeuren. Toch kan ik over een aantal jaren zo maar eens terug komen op mijn woorden. Waarom? Dat leest u hieronder.

De band Cosmic Singularity bestaat uit een aantal doorgewinterde muzikanten afkomstig uit de Verenigde Staten en Schotland. Ze hebben elkaar in dit project gevonden en zijn vastbesloten de progwereld te veroveren. Dat blijkt in het bijzonder in het boekje behorend bij de cd, waar onder meer staat dat ze een fris en uniek geluid musiceren. In werkelijkheid is dat een citaat uitgesproken door de eigenaar van de zogenaamde Blue Bear Studio’s, de plek waar de cd gemixt is. Hmm, dat riekt naar selffulfilling prophecy, vindt u ook niet? Want die unieke, frisse sound is in werkelijkheid schromelijk overdreven. De eigenaar van de studio heeft blijkbaar nooit veel naar symfo geluisterd en de muzikanten van dit project steken hun kop in het figuurlijke zand, die moeten beter weten.

De eerste nummers op het album kunnen mij maar amper behagen. Sterker, de nummers Aegli en Time Travels zijn niet de sterkste composities om je album mee te beginnen. Nee, het bijzondere zit pas in het vervolg van die nummers. Daar komt de professionaliteit van de muzikanten om de hoek kijken en dat geldt voor alle muzikanten deelnemend aan dit album. Want pas dan etaleren de muzikanten dat ze een mooie variëteit in huis hebben. Zo krijg ik bij Indigo Sonata even een sterk Galahad gevoel hoewel het niveau van die band nergens wordt gehaald. Een mooie afwisseling is te horen in het uit vijf delen bestaande Looking Upwards, Looking Downwards. Een geluidsfragment met daarin de stem van Sir Sean Connery wordt voor de dag gehaald, evenals een psychedelic-achtig instrumentale gedeelte. En het laatste deel, Pt V klinkt in de gehele productie een beetje glad maar is toch bijzonder mooi!

Het attractieve van dit album zit vooral in de toetsen. Toetsenist Stephen Rivera heeft een boeiend spel gecreëerd met een vette knipoog naar jaren zeventig bands als Jethro Tull, Yes, Emerson, Lake and Palmer en een beetje van de latere Flower Kings. Regelmatig doet hij succesvol een beroep op zijn Hammond B3, Moog, piano en diverse andere synthesizers. Deze toetsenpartijen zijn gezichtsbepalend voor het totale geluid, zijn bovendien van bijzonder hoge kwaliteit en kunnen mij vaak tevreden stellen.

Van tijd tot tijd heeft de stem van Steve Mc Andrew iets weg van de theatrale zang van Steve Hogarth. Toch beschikt ‘H’ over een breder bereik met zijn stembanden, hoewel Mc Andrew nergens echt in de problemen komt met de diverse toonhoogtes. Maar echt aansprekend is zijn stem niet. Gelukkig voor hem is dat zijn gitaarspel uitdagender is dan die van de frontman van Marillion, want wat Mc Andrew soms uit zijn snaren weet te halen is af en toe indrukwekkend.

Dat kan ik helaas niet zeggen van de productie. Die heeft wel een heel nadrukkelijke toets van de jaren zeventig meegekregen en vind ik voor deze tijd te mager. Als je de muziek een atmosfeer wil meegeven die vergelijkbaar is met het jaren zeventig geluid is dat prima maar de helderheid van de tonen komt te mager uit de verf en kan wel wat dynamischer.

Ik heb er even voor moeten zitten om deze recensie te schrijven. Er zijn stukjes die makkelijker door mijn vingers op het toetsenbord getypt zijn. Het heeft lang geduurd voordat ik dit album begreep en kon waarderen. Stukje bij beetje begrijp ik de muziek meer en meer, hoewel het er over schrijven dus moeilijk is. Tot overmaat van ramp lees ik op de site van de band tijdens mijn zoektocht naar informatie ook nog eens een hoopvol bericht, prominent op de nieuwspagina gepubliceerd. Of Progwereld het enige medium dat aangeschreven is en om de druk op de recensent nog wat op te voeren:

“The Dutch Progressive Rock www.progwereld.org have confirmed receipt of our First Steps CD and that this has been sent on to the review team.
They informed us via email that they will send a link to the review when this has been carried out so watch this space!! We are hopeful they will really like it!

The content of their email is as follows; Hello, Yes, we received the album and send it to one of our writers. We’ll let you know when the review’s online.

All the best,

Maarten Goossensen”

Ik hoop nu dat ik niemand teleurstel met deze recensie.

Ruard Veltmaat